Het moderne Hollywood is in vele bedjes ziek en kent talloze ergerlijke trends. Een van de trends die de laatste jaren aan populariteit wint, is het laatste deel van een populaire boekenreeksverfilming splitsen. Het gebeurde met Harry Potter, het gebeurde met Twilight en het gebeurt nu ook met The Hunger Games. Het brengt véél meer op, maar op narratief vlak zijn er zeer weinig voordelen. Dat bewijst ook dit (voor)laatste hoofdstuk in de avonturen van Katniss Everdeen.

Jennifer Lawrence hanteert opnieuw pijl en boog als de heldin uit het dystopische continent Panem. Nadat ze op het einde van de vorige film de dictatoriale president Snow (Donald Sutherland) tegen zich in het harnas joeg, werd ze gered door een rebellengroep onder leiding van Philip Seymour Hoffman en Julianne Moore. Dit duo wil dat Katniss het gezicht wordt van de opstand tegen het gevreesde Capitool, maar de jonge heldin maakt zich zorgen over haar maatje Peeta (Josh Hutcherson) die daar nog steeds verblijft.

Toegegeven, van de vorige films was ik niet onmiddellijk een grote fan. The Hunger Games (2012) was een mooi voorbeeld van hoe een PG-13-rating een prent kan verminken en Catching Fire (2013) voelde aan als een herhalingsoefening. Gelukkig gunt Mockingjay – Part I de kijker wat meer bewegingsruimte in de wereld van Panem. We verlaten dodelijke arena’s en vliegen zwierig van het ene district naar het andere.

Daarnaast worden de thema’s van Katniss’ relaas eindelijk uitgediept. Het scenario heeft veel meer oog voor de ideeën omtrent propaganda en dictatuur. Ze worden niet meer halfslachtig uitgewerkt zoals voorheen, maar vormen de ruggengraat van deze blockbuster. Katniss wordt ingezet in een heuse mediacampagne om zieltjes te winnen in de strijd tegen Snow. De media in Panem worden gebruikt voor een uitgekiend schaakspel tussen de rebellen en het Capitool. Regisseur Francis Lawrence deinst er ook niet voor terug om heel wat gruwel in beeld te brengen. Zo krijgen we in het begin een huilende Katniss die honderden verbrande lichamen aanschouwt. Het geeft de film een broodnodig scherp kantje.

Helaas lijdt de film aan een groot, niet te negeren probleem: de bovenvermelde splitsing. Een tekort aan meeslepende scènes moet goedgemaakt worden met een extra shot adrenaline. Maar de schaarse actiesequenties voelen zo nonchalant aan dat ze het hart nooit harder doen kloppen. Bovendien doet het flauwe open einde je niet bepaald uitkijken naar de volgende aflevering. Strakke narratieve cinema, it ain’t.

Gelukkig zet Jennifer Lawrence net zoals in de vorige afleveringen een sterk, bewonderenswaardig hoofdpersonage neer. Ze blijft het kloppende hart van deze franchise die potentieel blijft tonen, maar nog steeds gebukt gaat onder tal van gebreken. Hopelijk nemen we volgend jaar met een knaller van een finale afscheid van Katniss.

>>KLAP
Verwacht geen jongeren die elkaar afslachten in Mockingjay – Part I, maar wel een media- en propagandasatire in een dystopisch sciencefictionjasje. Daarnaast bedient The Hunger Games nog steeds alle Young Adult-fans op hun wenken.

Regie Francis Lawrence
Cast Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson, Donad Sutherland, Philip Seymour Hoffman
Speelduur 2u03
Vanaf 19 november in de bioscoop

@TheJimeister