Dat Ralph Fiennes veel gezichten heeft, is algemeen geweten. De 53-jarige Britse acteur gaf in zijn lange carrière immers al gestalte aan nazibeulen (Schindler’s List), verminkte edellieden (The English Patient), geestelijke patiënten (Spider), seriemoordenaars (Red Dragon), gangsters (In Bruges), Griekse goden (Clash of the Titans) en Harry Potters aartsvijand Voldemort. Om nog maar te zwijgen over zijn imposante theatercarrière. En toch sta je ervan versteld als je hem in A Bigger Splash ziet dartelen en dansen op de Rolling Stones. De vrucht van hard labeur, verzekert Fiennes ons.

RALPH FIENNES: “Het ziet er misschien spontaan uit, maar er is veel choreografie aan te pas gekomen. Ik heb samengewerkt met een Amerikaanse bewegingscoach, Ann Yee, een geweldige vrouw die zo’n beetje het dansbeest in mezelf losgeschud heeft. Ik wist dat ik iemand nodig had om me zo ver te krijgen, en zij heeft dat perfect gedaan. Ik heb Ann ontdekt toen ik in de Donmar Warehouse in Londen een toneelstuk zag, Birdland. Daar speelde een jonge acteur in mee (Andrew Scott, bekend als Moriarty in Sherlock; nvdr.)  die op een bepaald moment een moderne dans moest brengen. En hij deed dat op zo’n briljante manier dat ik me afvroeg wie hem daarbij geholpen had. Ik dacht ‘Wie dat voor elkaar gekregen heeft, kan mij misschien ook helpen.’ Als die scène in A Bigger Splash ergens op lijkt, is dat de verdienste van Ann.”

Wist je dat je het in je had?

“Dat is moeilijk te zeggen. Maar het is in elk geval ongelooflijk wat een goeie bewegingscoach kan doen. Ik denk dat iedereen het potentieel in zich draagt om iets op muziek uit te drukken met zijn lichaam. Het is een kwestie van vertrouwen en aanmoediging. Vroeger was ik ervan overtuigd dat ik absoluut niet kon dansen. Ik heb ooit een lief gehad dat zei dat ik er niks van bakte omdat ik danste met mijn hoofd. Ik heb dus altijd gedacht dat ik twee linkervoeten had.”

Van die angst is in de film in elk geval niks meer te bespeuren.

“Hoe ouder ik word, hoe minder het me kan schelen dat ik mezelf belachelijk maak. (Lacht) Maar ik zal niet ontkennen dat ik nerveus was. Ik had nooit eerder gedanst in een film. Ja, een stijldans met Kristin Scott Thomas in The English Patient, maar dat was toch iets anders. Ik heb elke gelegenheid gebruikt om te oefenen. Eerst werkten Ann en ik in de bioscoop op Pantelleria, het eiland waar we zaten. En op de momenten dat het huis waar we draaiden vrij was, stak ik mijn oortjes in, zette ‘Emotional Rescue’ op en begon ik eraan. In het begin keken de crewleden vreemd op, maar op de duur werden ze het gewoon om me daar op dat dak te zien dansen.”

Harry, jouw personage, is een opmerkelijke kerel. Hoe schat je hem in?

“Ik vind hem een louche figuur. Schalks, provocerend, met een wilde energie die ik eigenlijk wel begrijp. Hij heeft weinig geduld met bullshit. Maar onder dat extravagante oppervlak is hij de kluts kwijt, en hij denkt dat hij zijn leven weer op het juiste spoor zal krijgen als hij het personage van Tilda herovert. Het gebeurt vaak dat je in een scenario een zinnetje vindt dat alles samenvat, en in dit geval is het ‘We zijn allemaal verloren. Dat zien we en toch houden we van elkaar.’ Dat vind ik een heel mooie gedachte. Het heeft iets heldhaftigs, for fuck’s sake.”

Ken je mensen zoals Harry, of blijf je liever ver uit de buurt van zulke figuren?

“Normaal gezien heb ik er liever zo weinig mogelijk mee te maken, maar ik heb me voor een stuk gebaseerd op mijn broer Magnus. Hij is muziekproducent, net zoals Harry, en ze hebben wel meer gemeen. Ik heb Magnus’ raad ook gevraagd voor deze film. Ik denk dat hij zich zal amuseren als hij ziet wat ik ervan gebakken heb. Of hij zal beledigd zijn, dan kan ook. (Lachje) Magnus is heel sociaal en een goeie entertainer. Hij kan geweldig grappig zijn. Hij straalt een uitzinnige energie uit. Niet zo extreem als Harry, maar toch.”

Begrijp je het appeal van de rock-’n-roll-lifestyle?

“O ja. Het is een gevaarlijk aantrekkelijke manier van leven. Hij spreekt al de foute instincten aan. (Lacht) Ik ben altijd een fan geweest van de Rolling Stones en ik heb al veel over hen gelezen. Ik vind het verbazend hoe eerlijk Keith Richards praat over zijn heroïneverslaving. Tijdens de opnames van Exile on Main Street in het zuiden van Frankrijk zaten ze zowat allemaal aan de drugs, en toch is daar een fantastische plaat uit voortgekomen.”

@RubenNollet