Zouden Japanse kinderen een grotere blaas hebben dan hun westerse leeftijdsgenootjes? Na het bekijken van Het verhaal van de prinses Kaguya zou je het bijna denken. Regisseur Isao Takahata houdt zijn jonge (en minder jonge) toeschouwers namelijk meer dan twee uur en een kwartier op de bioscoopstoel, een opmerkelijk lange tijd voor onrustige kinderbilletjes.

De overmatige speelduur is meteen ook de enige kritiek die dit sprookje verdient. Wat Takahata zijn publiek presenteert, is bloedmooie animatie met een warm hart. De elegante potloodtekeningen springen meteen in het oog. De filmmaker en zijn ploeg artiesten hebben maar een paar lijnen en waterkleuren nodig om de emotie van het scherm te doen spatten.

Hier zit het spektakel in de eenvoud, niet in de furieuze explosie van kleuren en actie die Amerikaanse animatiefilms gewoonlijk opkloppen. Het verhaal over een bamboehakker die in het bos een eigenaardig meisje vindt ontvouwt zich geheel zonder haast, waardoor de humor en de sfeer niet moeten vechten om voorrang. Een broos pareltje.

>>KLAP

Een wonderlijk Japans animatiesprookje dat het lef heeft om de veilige Disney-paden te verlaten. Om nog te zwijgen over de bloedmooie potloodstijl. Wie een boontje had voor Ernest & Celestine zal dit al met stip aangeduid hebben. De rest van het publiek ontdekt een magische nieuwigheid.

Regie Isao Takahata
Speelduur 2u17
Vanaf 13 augustus in de bioscoop

@RubenNollet