Regisseur Atom Egoyan schuwt gewichtige thema’s niet. In de thriller The Captive bewijst hij dat nog maar eens met een verhaal over kidnapping en pedofilie. De felle kritiek op de film deert hem niet. “Ik ben trots op het eindproduct.”

Het kan verkeren, zei de Amsterdamse dichter Bredero ooit. Dat weet ook de Armeens-Canadese filmmaker Atom Egoyan. In de jaren negentig werd hij op handen gedragen dankzij filmpareltjes als Exotica (1994) en The Sweet Hereafter (1997). Dit jaar werd hij genadeloos met de grond gelijkgemaakt vanwege zijn nieuwste worp, de ontvoerings- en pedofiliethriller The Captive.

Ryan Reynolds speelt in de film een vader die acht jaar na de verdwijning van zijn dochter nog altijd naar haar op zoek is. Hij tast in het duister, terwijl dochterlief in de handen vertoeft van een bizarre kidnapper. De prent verdronk in Cannes haast in een zee aan kritiek. ‘Ongeloofwaardig’, luidde het algemene verdict.

Wanneer we Egoyan tijdens Film Fest Gent treffen in het luxueuze Sandton Hotel Reylof lijken de bakken kritiek niet meer op zijn schouders te wegen. “Op de dag zelf komt het hard aan, maar ik blijf trots op de film.”

Vanwaar je motivatie om een scenario te schrijven met pedofilie en kidnapping als centrale thema’s?
ATOM EGOYAN: “Er zijn twee gebeurtenissen die me sterk hebben beïnvloed. Eerst en vooral de verdwijning van een jongetje nabij het huis waar ik opgroeide. De moeder lette even niet op en het ventje was weg. Twintig jaar later weet men nog steeds niet wat er met hem gebeurd is en hopen de ouders op zijn miraculeuze terugkeer. Het idee van die constante hoop prikkelde mijn interesse. De andere gebeurtenis was het blootleggen van een pedofielennetwerk in Ontario. Volgens de slachtoffers werden er rituele bijeenkomsten georganiseerd waar rechters, politieagenten en priesters hun lusten botvierden. Er volgde een onderzoek, maar niemand werd ooit gestraft. Dat vond ik zeer verontrustend.”

Was het moeilijk om het personage van een kinderlokker neer te schrijven?
“Makkelijk was het niet. Wat ik verlangde van het personage was dat de kijker hem zou zien zoals hij zichzelf ziet. Ik wou een abstracte figuur creëren, zodat Cassandra, het slachtoffer, hem niet al te serieus zou nemen, niet in angst zou leven, maar niettemin in zijn macht zou zijn. Hij sluit haar niet op in een vochtige kelder, maar houdt haar vast in een modern huis. Het personage zelf is doordrongen van een zekere ijdelheid. Dat merk je in zijn woning, maar ook aan hoe hij eruitziet. Uiteindelijk vormt hij zichzelf om tot de persoon die hij moet zijn om Cassandra bij zich te houden. Veel mensen vonden dat onnatuurlijk in The Captive, wat het uiteindelijk ook is.”

Het personage wordt gespeeld door Kevin Durand. Waarom koos je hem om in de huid van de pedofiel te kruipen?
“Ik had eerder met hem samengewerkt aan Devil’s Knot en vond het ongelofelijk hoe hij zich daarin omvormde tot een volbloed hillbilly. Ik twijfelde er dan ook geen seconde aan om hem te vragen voor The Captive. Ik wou een acteur die volledig kon verdwijnen in een rol en het personage begreep. Kevin bleek de perfecte kidnapper. (lacht)”

Wat heeft je overtuigd van het talent van Ryan Reynolds?
“Eén woord: Buried. In die film toonde hij dat hij heel wat dramatisch potentieel heeft. Hij is ook een acteur met veel empathie. Het was belangrijk dat je hem als kijker steeds vertrouwt, ook al wordt hij verdacht door de politie.”

Je pakt zoals gewoonlijk uit met een paar tot de verbeelding sprekende locaties.
“Tijdens het schrijven ga ik vaak al op jacht naar de juiste plekken om te filmen. Toen ik een bezoekje bracht aan de Niagarawatervallen werd ik overvallen door inspiratie. Ik aanschouwde het natuurfenomeen vanuit mijn hotelraam, en werd me bewust van het contrast tussen de private kamer en het schouwspel dat zich buiten voltrok. Das was een contrast dat ik ook wou vatten in The Captive.”

Er komt tegenwoordig heel wat filmtalent uit je thuisland, Canada. Hoe komt dat?
“Omdat we films kunnen maken zonder dat er immense verwachtingen of druk bij komen kijken. Als je kijkt naar de eerste films van een heleboel jonge filmmakers, dan merk je het artisanale karakter. Ze hebben de mogelijkheid om hun vak te ontdekken. Mensen als Xavier Dolan krijgen de steun die ze nodig hebben. Hij is nog piepjong, maar in de korte tijd dat hij films maakt, heeft hij wel de mogelijkheid gekregen om zichzelf te ontwikkelen als cineast, zonder dat een hele industrie over zijn schouder meekijkt.”

@TheJimeister