In aanloop naar de griezeligste nacht van het jaar – of is dat toch kerstnacht? – klopten we aan bij enkele Vertigo-vrienden en vroegen we naar hun eerste griezelige filmervaring. De antwoorden zijn even uiteenlopend als verrassend!

Ruben Nollet (De Tijd, Metro, Vertigo)

‘Ik weet niet of het de eerste was, maar de vroegste die ik me kan herinneren, is The Little Girl Who Lives Down the Lane met Jodie Foster en Martin Sheen. Ik heb hem gezien toen mijn ouders weg waren en een oppas op mijn zus, mijn broer en mij lette. Ik weet nog goed hoe ik van de eerste minuut gebiologeerd was door de beklemmende ambiance. Ik heb daarna nog weken nachtmerries gehad, vooral door de scène waar Sheen een hamster foltert en doodt, en door het shot van het bebloede lijk in het keldergat.’

Eline Van Hooydonck (RoSa VZW)

‘Mijn eerste scary movie-ervaring was The Sixth Sense van M. Night Shyamalan. Ik was tien of elf en mijn mama vond het – na een hele reeks klassiekers – tijd dat ik mijn eerste griezelfilm zat, onder ouderlijke begeleiding. Ik was ongelooflijk bang, maar was wel blij dat mijn mama erbij was om me te waarschuwen voor de griezeligste scènes. Vooral de scène met het kotsende meisje in de tent en de opgehangen mensen in de school zijn me altijd bijgebleven. Sommige scènes vond ik dan weer minder griezelig: de scène met het zieke meisje onder het bed en de aangereden vrouw die hun auto passeert, bijvoorbeeld. Ook Psycho behoorde tot de verplichte filmklassiekers in ons gezin, waardoor ik een week lang bang was om te gaan douchen. Dank u, mama!’

Chris Craps (Het Belang van Limburg, Gazet van Antwerpen, Vertigo)

‘Voordat de slotsequentie uit Roegs Don’t Look Now mijn favoriete horrormoment werd, bleef de beginscène uit David Leans Great Expectations me achtervolgen. Ik moet zo’n 6 of 7 geweest toen ik de film zag. De jonge Pip bevindt zich op een kerkhof en staart angstig naar de bomen die tot leven lijken te komen. Hij rent weg, recht in de armen van die verweerde en boosaardig uitziende convict. Jaren later begreep ik dat de huiver vooral het effect was van de expressionistische en efficiënte manier waarop Lean die scène in beeld had gebracht.’

https://www.youtube.com/watch?v=2WUxLy5SOAU

Elien Valcke (Geekster)

‘De eerste enge film die ik ooit zag was De kabouterschat. Jawel, de eerste Kabouter Plop-film. Als 6-jarige je favoriete kabouters bijna een uiterst gruwelijke dood in een moeras zien sterven, dat blijft je bij. Als je het dan over échte horrorfilms hebt, spoel ik vooruit naar 2006. Als 13-jarige zie ik Final Destination 3 als “ontspanning” tijdens een naschoolse activiteit: een marathon hometrainer-rijden om energie op te wekken. Ik gaf me op voor de nachtshift, dus de hele school was verlaten, behalve onze polyvalente zaal, verborgen op de eerste verdieping met een muur vol ramen die uitkeken op de donkere schooltuin. Een aantal klasgenoten hadden onze begeleiders overtuigd om samen te kijken. Ik vond het vreselijk eng – mijn tolerantie was toen nog niet zo hoog. Het stuk met de zonnebanken blijft een van de gruwelijkste dingen die ik me uit een horrorfilm kan herinneren. Maar de avond werd pas echt memorabel toen iemand plots keihard op een van de ramen klopte. Een leerkracht had besloten om via de noodtrap binnen te komen. Die bende 13-jarigen dacht toen even dat de polyvalente zaal onze final destination was.’

Steven Tuffin (Vertigo)

‘Toen ik nog (veel te) klein was, keek ik elke vrijdagavond met mijn ouders naar Première, een legendarisch filmprogramma gepresenteerd door de al minstens even legendarische Jo Röpcke. Hij en zijn ploeg leken er pervers plezier in te scheppen om de luguberste film fragmenten te tonen als ze die konden vinden. Nu moet je bij een horrorklassieker als A Nightmare on Elm Street niet veel moeite doen om er iets angstaanjagend uit te tonen, maar de scène waarin een van de personages in slaap dommelt op school en een medeleerling plots een heel macaber gedicht begint op te dragen, heeft me wekenlang slapeloze nachten bezorgd. In de bioscoop denk ik dat Pet Sematary de eerste griezelfilm was die ik zag, wat meteen mijn afkeer voor scalpels verklaard. Zal ik ook nooit vergeten: die keer dat ik moederziel alleen thuis The Exorcist zag en urenlang niet meer uit de zetel durfde. En dat op klaarlichte dag!’