In het muzikale indiedrama Patti Cake$ maken we kennis met een blanke, volslanke jongedame uit New Jersey die droomt van een carrière als rapster. Niet bepaald het soort rol waarmee Danielle Macdonald had gedacht door te breken, maar na staande ovaties in Sundance en Cannes is de Australische actrice the talk of Tinseltown.

Had je het succes zien aankomen?

DANIELLE MACDONALD: “Helemaal niet! Volgens mij is er niemand die dit vreemder vindt dan ikzelf. (lacht)”

Het was dus niet meteen raak tijdens de auditie?

“Je kunt niet echt spreken van een typisch castingproces – eigenlijk was er niks typisch aan deze film. Regisseur Geremy Jasper werd uitgenodigd door de organisatie achter het Sundance Film Festival om deel te nemen aan hun Director’s Lab-programma. Dat betekende dat hij samen met drie acteurs tussen de bergen van Utah zijn scenario mocht uitwerken. Een van Geremy’s producenten toonde hem een foto van me, waarop hij me meevroeg. Ik las het script, vond het fantastisch en hapte meteen toe.”

Was je er meteen van overtuigd dat je Patti geloofwaardig zou kunnen neerzetten?

“Niet helemaal. Vandaar dat ik tijdens mijn eerste ontmoeting met Geremy vroeg of hij echt dacht dat ik dit zou kunnen. Zijn geloof in mij was duidelijk groter dan dat van mezelf. Hij verzekerde me dat ik het zou kunnen, en zijn vastberadenheid deed al mijn twijfels smelten als sneeuw voor de zon.”

Had je voordien al iets met rap?

“Ik ben niet bepaald muzikaal aangelegd. Tijdens de muziekles op school ging ik altijd achteraan staan zodat het niet te hard opviel hoe vals ik zong. Gelukkig heeft rap ook iets van poëzie, en kon ik het min of meer aanleren. Niet dat ik het gevoel heb dat ik nu een volbloed rapster ben, maar ik kan toch min of meer mijn mannetje staan.”

Volgde je dan een cursus om te leren rappen?

“Ik hing een tijdje rond met Skyzoo, een rapper uit Brooklyn. Hij nam me op in zijn posse, vertelde me over de geschiedenis van het genre, hielp me mijn techniek te verbeteren en stond me bij tijdens de opnames van de soundtrack. Het belangrijkste dat ik van hem geleerd heb, is dat je jezelf moet blijven. Patti is dus toch een versie van mezelf geworden, in de manier waarop ze beweegt en rapt. Zoiets kun je niet faken.”

Dus nu zit je af en toe thuis te rappen?

“Dat had je gedacht! (lacht) Als mezelf heb ik nog nooit gerapt en dat zie ik nog niet zo snel gebeuren. Tijdens de voorbereidingen en de opnames van de film zat ik echter zo hard in mijn rol dat ik ook naast de set als Patti praatte en bewoog. Toen gebeurde het wel eens dat ik op een vrij moment begon te rappen – als Patti, weliswaar.”

Je groeide op in het bloedhete Australië en ondertussen woon je al een tijdje in sunny California. Viel de shoot in het grauwe New Jersey mee?

“Het was even wennen. Gelukkig hadden we een fantastische gids in Geremy, die opgroeide in New Jersey. Voor de start van de opnames nam hij ons mee naar de plekken die hij in zijn hoofd had toen hij het scenario schreef. Die trip hielp me enorm om Patti vorm te geven. New Jersey is echt een personage op zichzelf. Ik begrijp nu dat Bruce Springsteen er liedjes over schrijft.”

We hebben het uitvoerig gehad over de verschillen tussen jou en Patti. Zijn er ook gelijkenissen?

“Natuurlijk wel. Een blank, mollig meisje dat het wil maken als rapster verschilt niet zo heel hard van een mollig meisje dat wil doorbreken in Hollywood. Je wilt niet weten hoe vaak ik al het deksel op de neus heb gekregen tijdens een auditie vanwege mijn iets grotere maat. Gelukkig beschik ik net zoals Patti over een buitengewoon doorzettingsvermogen. Anders had ik hier nu niet gezeten.”

Eindelijk worden al die stereotypen door de mangel gehaald.

“Dat werd hoog tijd, niet? Of we nu blank of gekleurd zijn, vrouw of man, dik of dun: diep vanbinnen worstelen we allemaal met dezelfde zaken. Ik ben blij dat we in de bioscoop en op televisie eindelijk andere protagonisten te zien krijgen. Het zal de wereld alleen maar ten goede komen.”