Binnen drie weken krijgen we met Hardcore Henry de ‘allereerste’ first person shooter-film in de zalen, maar de gamecultuur maakt al langer deel uit van cinema. Of misschien is het omgekeerd. In elk geval heb je tijdens Gods of Egypt voortdurend het gevoel dat je zit te kijken naar iemand die zich amuseert met een of ander fantasy-spel.

Zoals bij zoveel games moet de speler — laten we hem Alex noemen — een missie tot een goed einde brengen. Het begin van de game schetst de achtergrond. We bevinden ons in het oeroude Egypte, toen de dieren al niet meer spraken maar goden en mensen wel nog zij aan zij leefden. Goden kon je makkelijk herkennen, want ze waren een paar koppen groter dan het mensenras, en bovendien konden ze zich als nood nijpt transformeren in vervaarlijke creaturen.

De aardse heerschappij van de minzame Osiris loopt op haar einde en de goddelijke leider van Egypte wil de troon doorgeven aan zijn zoon Horus. Dat is echter niet naar de zin van Osiris’ broer Set, die van Vader/Oppergod Ra de taak had gekregen om over de woestijn te heersen en daar alles behalve content mee was. Dus doet hij wat zoveel machtshongerige egotrippers doen: hij onderwerpt het Egyptische volk, installeert een dictatuur en verbant Horus. De situatie lijkt hopeloos, maar een pientere mens heeft andere gedachten.

Met dat ogenschijnlijk minderwaardige personage kan de game beginnen. Speler Alex moet proberen om Set van de macht te verdrijven, de ontknoping van een lange tocht die bestaat uit een resem kleinere opdrachtjes. Een knokpartijtje hier, een boobytrapconstructie daar, een raadsel, een valstrik, allemaal opgesmukt met fantasievolle decors, karakters en monsters, en netjes verbonden met een voice-over.

Die vertelstijl gaat al lang mee en heeft ook al geweldige films opgeleverd. Raiders of the Lost Ark, om maar de meest evidente te noemen. Puur op spektakel en verbeelding scoort Gods of Egypt niet eens zo slecht, al krijgt Proyas — de Alex in kwestie — nooit de vloeiende actie van een Spielberg of de verbluffende fantasie van een Guillermo del Toro voor elkaar.

Het probleem is dat er in de hele film geen enkel personage rondwaart om wie je ook maar een moer geeft. Integendeel, je sympathie gaat nog het meest uit naar Gerard Butler, nota bene de slechterik van de historie. Nikolaj Coster-Waldau haalt als Horus het maximum uit een banale rol, terwijl Brenton Thwaites als menselijke held Bek vooral laat zien dat hij een paar jaar in de Australische soap Home and Away heeft meegedraaid. Gods of Egypt is spektakel met een blikken look en een blikken hart.

>>KLAP

Goden en mensen vechten zij aan zij in dit fantasy-avontuur, dat de ambiance en de actie van Clash of the Titans transplanteert naar het oude Egypte. Nikolaj Coster-Waldau bevestigt zijn Game of Thrones-status, Gerard Butler buldert met 300-kracht.

Regie Alex Proyas
Cast Nikolaj Coster-Waldau, Gerard Butler, Brenton Thwaites
Speelduur 2u07
Vanaf 30 maart in de bioscoop

 

@RubenNollet