In hun langspeeldebuut Image kaarten de Belgische filmmakers Adil El Arbi en Bilall Fallah de problematiek rond de eenzijdige beeldvorming van allochtonen in ons land aan. Door die uitgesproken politieke lading in hun werk schrijven de jonge regisseurs zich in een lange traditie van politiek getinte cinema in. Een overzicht!

Cry Freedom (1987) van Richard Attenborough

Lang voor Nelson Mandela-biopics als Goodbye Bafana (2007) en Mandela: Long Walk To Freedom (2013) nam Richard Attenborough de apartheid-problematiek al onder de loep in Cry Freedom. De Gandhi-regisseur focuste daarbij op Steve Biko (Denzel Washington, die een gelijkaardige rol zou spelen in Spike Lee’s Malcolm X). Deze charismatische activist kreeg omwille van zijn revolutionaire opinie een verplaatsings- en spreekverbod van de Zuid-Afrikaanse regering. De manier waarop Steve Biko voortdurend moest opboksen tegen de racistische politiemacht, doet denken aan de vooroordelen die ook het hoofdpersonage van Image moet bekampen.

 

Do The Right Thing (1991) van Spike Lee

Weinig cineasten hebben zo’n uitgesproken politieke films gemaakt als Spike Lee. Geen wonder dat El Arbi en Fallah Do the Right Thing (1989) één van de belangrijkste invloeden voor hun debuutfilm noemen. Lee’s aanklacht tegen racisme in de straten van New York is weinig subtiel, maar komt des te harder aan. De belangrijkste reden daarvoor is dat Lee putte uit zijn eigen ervaringen. Bovendien draaide hij de film integraal op locatie  in een New Yorkse wijk. De street credibility die van Lee’s doorbraakfilm druipt, is ook een van de grootste kwaliteiten van Image.

 

La Haine (1995) van Mathieu Kassovitz

Iets dichter bij huis ligt deze mokerslag van Mathieu Kassovitz. In zijn regiedebuut vertelt de acteur die later bekend werd met zijn rollen in Amélie Poulain (2001) en Munich (2005) het verhaal van drie jongeren (respectievelijk een jood, een Afrikaan en een Maghrebijn) met een migratie-achtergrond in de banlieue van Parijs. De rauwe, realistische stijl en straatgangster-thematiek die van La Haine zo’n prangende film maken, zijn ook erg aanwezig in Image.

 

Babel (2006) van Alejandro González Iñárittu

Na Amores Perros (2000) en 21 Grams (2003) vervolledigde Alejandro González Iñárrittu zijn Death Trilogy met het ambitieuze Babel. In zijn typische mozaïekstijl schetst de Mexicaanse regisseur een pakkend beeld van raciale problemen in Marokko en Japan, maar het is niet toevallig de verhaallijn rond immigratieproblematiek aan de Amerikaans-Mexicaanse grens die het meest bijblijft. De groots opgezette verhaalstijl van Iñárittu valt niet te vergelijken met de kleine vertelling van El Arbi en Fallah, maar de thematiek is opvallend verwant. Niet in het minst omdat ook zij vanuit een persoonlijk standpunt een groot politiek probleem voorleggen.

 

@Ewoud51