Acht jaar na No en vier jaar na Neruda slaat Gael García Bernal opnieuw de handen in elkaar met de Chileense regisseur Pablo Larraín. In Ema speelt de Mexicaanse wereldster een choreograaf die een woelige relatie heeft met het titelpersonage, een veel jongere danseres uit zijn gezelschap. Bovendien heeft hij alle moeite om zich in te leven in de wereld van de twintigers met wie hij samenwerkt.

Je bent 42. Dat is een stuk ouder dan je nevenspelers in Ema. Was er sprake van een generatiekloof tijdens het draaien?

Gael García Bernal: ‘Toch wel, ja. Het was lang geleden dat ik nog zo’n leeftijdsverschil had meegemaakt op een filmset. Oké, de film die ik vorig jaar geregisseerd heb, Chicuarotes, ging over een groep tieners, maar dit was toch anders. Hier moest ik intens met jongere mensen samenspelen én vorm ik een koppel met het hoofdpersonage. Ik merkte dat er veel veranderd is sinds ik zelf een prille twintiger was.”

Wat bijvoorbeeld?

‘Mijn culturele referenties waren niet altijd dezelfde als die van hen. Die generatie staat ook anders in de wereld. Hun openheid, de geweldloze manier waarop ze omgaan met bepaalde zaken, de welwillendheid tegenover andere meningen, de gulheid waarmee ze de wereld observeren, dat verschilt allemaal sterk van mijn generatie. En dat bracht ons uiteindelijk samen, want ik vond het bijzonder boeiend om daarover te praten. Ik had bovendien het gevoel dat ze echt naar mij luisterden en dat vond ik heel vleiend.’ (lachje)

Heb je veertig worden ervaren als een keerpunt in je leven?

‘Eigenlijk wel. Het is een leeftijdsgroep waarin alles verandert, zowel voor mannen als voor vrouwen. Je bent niet langer de jeugd. Sommige dingen hoeven niet meer zo nodig. Als ik nu niet naar een feestje ga, heb ik niet meer het gevoel dat ik iets mis. Tegelijk vind ik het jammer dat ik geen gekke dingen meer doe. Ik zou het niet erg vinden om de boel in brand te steken – figuurlijk, weliswaar. Maar ik weet dat ik morgen moet werken en dat ik het mezelf zal beklagen, dus maak ik dat ik op tijd in bed lig.’ (lacht)

Ben je blij dat je rust gevonden hebt?

‘O ja. Ik vind dat ik nu geëngageerder ben. Ik neem de tijd om de dingen te doen die ik altijd heb willen doen. Als je de veertig voorbij bent, weet je ook veel beter wat je wel en niet wilt, zowel qua relaties als werk. Je neemt de teugels in handen. Vroeger sprong ik voortdurend van het ene naar het andere. Nu kan ik echt genieten.’

In de film genieten de twintigers met volle teugen van het leven en laten ze zich niet kisten door sociale conventies. Ben je daar jaloers op?

‘Ik moet zeggen dat mijn eigen twintiger jaren ook hun voordelen hadden. Er waren toen bijvoorbeeld niet overal camera’s en gsm’s. Die jonge acteurs vonden het geweldig om me daarover te horen vertellen. (lacht) Ik kreeg mijn eerste e-mail pas op mijn 23^e. De wereld en de manier waarop mensen met elkaar omgingen, was helemaal anders. Ik voelde een verlangen van hun kant naar die onschuldigere tijd. Mijn generatie had dat met de jaren zestig. Wij dachten dat men toen echt vrij had kunnen experimenteren.’