Het is bijna normaal dat Europese regisseurs die indruk maken met een lokaal geproduceerde film de kans krijgen om het ook eens in Amerika te proberen. Daar is Felix van Groeningen tegenwoordig ook mee bezig. Gilles Paquet-Brenner, de regisseur van Dark Places, maakte de oversteek vanuit Frankrijk. En hij is niet de enige die dat traject de laatste jaren uitgeprobeerd heeft. We laten een paar van zijn collega’s aan het woord over hun ervaringen.

Louis Leterrier

In Frankrijk: twee Transporter-films voor Luc Besson (2002, 2005)

In Amerika: The Incredible Hulk (2008), Clash of the Titans (2010) en Now You See Me (2013)

Volgend project: de misdaadkomedie Grimsby, naar een scenario van Sacha Baron Cohen.

De ervaring: “Ik ben altijd een grote fan geweest van de Amerikaanse cinema, en toen ik voor het eerst naar Hollywood ging, heb ik daar gelobbyd als een politicus. Storyboards gemaakt van verschillende scenario’s, showreels gemonteerd, noem maar op. Je voelt dat het een verschil maakt. De studio’s houden van gemotiveerde mensen en willen weten hoe een film er zal uitzien. Ik heb zelfs al eens 600.000 dollar geïnvesteerd in een project dat uiteindelijk nooit gemaakt is. Maar op die manier heb ik wel The Incredible Hulk vastgekregen. Daar heb ik geleerd dat elke film een oorlog is en dat je onmogelijk alle veldslagen kan winnen. Mijn geheim is dat ik kleinere beslissingen met hand en tand verdedig, zodat de studio zich daarop focust. Op die manier haal ik de slagen thuis die me echt na aan het hart liggen.”

https://www.youtube.com/watch?v=8MHDYZJWLXA

 

Alexandre Aja

In Frankrijk: Furia (1999), Haute tension (2003)

In Amerika: The Hills Have Eyes (2006), Mirrors (2008), Piranha 3D (2010), Horns (2013)

Volgend project: de psychologische thriller The 9th Life of Louis Drax met Jamie ‘50 Shades’ Dornan.

De ervaring: “Toen mijn coscenarist en ik de horrorfilm Haute tension schreven, hadden we enkel Amerikaanse voorbeelden zoals The Evil Dead in het achterhoofd. Een paar maanden later zaten we al rond de tafel met een Amerikaanse studio om te onderhandelen over een remake van een van mijn favoriete films, The Hills Have Eyes van Wes Craven. Je leert wel snel dat in Amerika andere regels gelden dan in Frankrijk. Je moet dus je voorzorgen nemen. Het is bijvoorbeeld cruciaal dat je een aanspreekpunt hebt bij de studio. En dat je kunt rekenen op de steun van belangrijke mensen. In ons geval waren dat Craven en Sam Raimi. En als je met een grote ster werkt, moet je er ook absoluut voor zorgen dat die altijd aan jouw kant staat.”

 

David Moreau & Xavier Palud

In Frankrijk: Back to Saint-Tropez (2003), Ils (2006)

In Amerika: The Eye (2008)

Volgend project: Moreau is bezig met Seuls, de verfilming van de uitstekende gelijknamige stripreeks over kinderen die ontwaken in een wereld waar 99% van de mensen — onder wie alle volwassenen — verdwenen zijn.

De ervaring: “Na Ils hebben we via een Amerikaanse agent ongeveer honderd meetings met producenten gehad. En overal waar we kwamen, werden we de nieuwe Hitchcocks genoemd. Maar als je dan kijkt welke scripts je in handen krijgt, merk je dat het allemaal dingen zijn die heel dicht liggen bij wat je net hebt gedaan. The Strangers bijvoorbeeld, die we uiteraard geweigerd hebben. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een remake van de Hongkonghorror The Eye, met Jessica Alba. We vonden het scenario goed en het gaf ons de kans om samen te werken met Paula Wagner, een producente met heel veel ervaring. Het liep echter verkeerd tijdens de montage. We kregen te maken met allerlei mensen van de studio, die allemaal hun zegje wilden doen. Het eindresultaat was een film die nog weinig uitstaans had met wat we oorspronkelijk voor ogen hadden.” Het zegt genoeg dat Moreau en Palud sindsdien weer in Frankrijk werken. Elk aan eigen projecten, bovendien.

 

Jean-François Richet

In Frankrijk: Etat des llieux (1995), Ma 6-T van crack-er (1997), De l’amour (2001), Mesrine (2008)

In Amerika: Assault on Precinct 13 (2005)

Volgend project: de Franse komedie Un moment d’égarement en de Amerikaanse actiethriller Blood Father met Mel Gibson.

De ervaring: “Ik sprak geen Engels toen ik eraan begon. Verder dan “It’s a cat” raakte ik niet. Ik ben eerst drie maanden in Los Angeles gaan wonen om de taal te leren, zodat ik me goed genoeg verstaanbaar kon maken tegen de acteurs, de producenten en de crew. Ik heb de indruk dat Amerikaanse regisseurs sowieso niet veel zeggen, dus dat speelde in mijn voordeel. Het grote verschil met Franse cinema is dat je als regisseur in Hollywood maar een radertje in een gigantische raderwerk bent. Hollywood is echt een machine. Daarom is het ook zo belangrijk dat de Europese cinema maatregelen neemt om zichzelf te beschermen, want anders zal ze opgevreten worden.”

 

@RubenNollet