Waarom is iemand die vals zingt zo grappig? Kwelen kan je vergelijken met uitglijden over een bananenschil: op het eerste gezicht flauw, maar vaak toch onweerstaanbaar. Als Florence Foster Jenkins zo’n geestig charmant ding is, heeft het dat er zeker mee te maken, al spelen er uiteraard ook andere factoren mee.

Over de historische achtergrond van Stephen Frears’ recentste tragikomedie lees je alles in ons zomernummer. Kort samengevat kan ik stellen dat Florence Foster Jenkins een rijke vrouw was die tijdens de eerste helft van de vorige eeuw het artistieke niveau van Manhattan tegelijk optilde en naar beneden trok.

Het eerste deed ze door haar fortuin als mecenas te investeren in allerlei kunstenaars en evenementen, het tweede door zelf op een podium te stappen en liedjes te ‘brengen’. Als Jenkins haar keel opentrok, klonk het immers alsof ze in één beweging haar bikinilijn epileerde, een ritje door een spookhuis maakte en jonge katjes in brand stak. Je gelooft me niet? Neem hier een kijkje en oordeel zelf maar.

In plaats van pek en veren over zich heen te krijgen, werd Jenkins echter getrakteerd op staande ovaties en volle zalen. En de reden moet je niet alleen bij haar rijk gevulde bankrekening en bijhorende sociale invloed zoeken, ze was vooral ook een aandoenlijk enthousiaste vrouw, die ervan droomde om even goed te zingen als haar grote idolen. De onvoorwaardelijke passie droop van haar af, en je kon het niet over je hart krijgen om haar in haar gezicht uit te lachen. Hoe moeilijk dat soms ook was.

Het is een bijzonder dankbaar uitgangspunt voor een verrukkelijke tragikomedie, en Stephen Frears puurt er alles uit wat hij kan. De man heeft van het genre ook zo’n beetje zijn handelsmerk gemaakt. Zijn donkerste verhalen – Dangerous Liaisons, The Grifters, Dirty Pretty Things – hebben steevast een geestig randje, terwijl zijn geestigste vertellingen – The Snapper, Mrs. Henderson Presents, Tamara Drewe – toch ook een ernstige ondertoon laten blijken.

Florence Foster Jenkins moet zowat Frears’ meest rechtlijnige komedie zijn, al komen ook hier minder frisse thema’s als overspel, snobisme en geslachtsziekten aan bod. Tussen Streep en Grant – die het titelpersonage en haar echtgenoot vertolken – speelt zich een oprechte liefdesgeschiedenis af en Simon Helberg is goed gecast als de nieuwe pianobegeleider die niet weet wat hem overkomt. Wat je je achteraf echter toch in de eerste plaats herinnert, zijn de onwaarschijnlijke klanken die Streep uitstoot. Nog meer dan de kostuums die ze daarbij draagt, en dat wil iets zeggen.

>>KLAP

Stephen Frears vindt net als in Tamara Drewe, Philomena en vooral Mrs. Henderson Presents het evenwicht tussen emotioneel drama en aanstekelijke humor. Al ligt de nadruk in dit waargebeurde verhaal met Meryl Streep als bitter weinig getalenteerde operazangeres op het laatste.

Regie Stephen Frears
Cast Meryl Streep, Hugh Grant, Simon Helberg
Speelduur 1u50
Vanaf 3 augustus in de bioscoop

@RubenNollet