Papa clownvis Marlin, zoontje clownvis Nemo en hun trouwe blauwtje Dory zijn nog maar pas op hun nieuwe tocht vertrokken of ze raken in nesten. Ze trekken de aandacht van een heus zeemonster en weten pas na een hele achtervolging weg te glippen. De scène doet meteen denken aan de ontmoeting in Finding Nemo met de lantaarnvis, maar dan minder memorabel. Het ziet er nog altijd knap uit, de verrassing is weg.

En dat kan je bij uitbreiding te vaak zeggen over Finding Dory. Regisseur Andrew Stanton en de rest van de Pixarfabriek mag dan beweren dat ze een frisse insteek gevonden hebben om het verhaal verder te zetten, finaal komen ze regelmatig toch weer aandraven met een variatie op de bekende trucs en thema’s. In plaats van Nemo is het Dory die zoek raakt, in plaats van Australië gaat het richting Californië, in plaats van het aquarium van een tandartspraktijk belanden ze in het Monterey Marine Life Institute, en ga zo maar door.

Gelukkig voor alle betrokkenen zakt deze Pixar-sequel nooit naar de kelder waar Cars 2 ligt te roesten, om de eenvoudige reden dat het bronmateriaal van veel betere kwaliteit is. De vergeetachtige Dory blijft immers een fijne figuur, met wie je graag een film lang meezwemt. Hetzelfde geldt voor veel andere terugkerende karakters, zoals Mister Ray de pijlstaartrog of Crush de zeeschildpad.

Bovendien schudt Pixar een ijzersterk nieuw personage uit de collectieve mouw: Hank de octopus — enfin, septipus, hij heeft een accidentje gehad. De glibberige en rubberige grompot is niet alleen een verbluffende animatiedemonstratie, hij heeft ook een volledig uitgewerkte persoonlijkheid, wat in dit soort films sowieso een uitzondering blijft.

Maar ondanks zijn aanwezigheid en de olijke bijdrage van onder meer de cockney zeeleeuwen, de adorable otters en de geflipte parelduiker — dat is een vogel — sleurt Finding Dory je in tegenstelling tot zijn voorganger niet mee in een emotionele en humoristische straalstroom. Het onvermijdelijke lot van een sequel? Dat is mogelijk, maar dan kan Pixar daar maar beter de nodige conclusies uit trekken.

Om mijn punt trouwens extra te onderstrepen: Finding Dory moet het afleggen tegen Piper, het doodschattige en oprecht geestige voorfilmpje over een pas uitgebroed strandlopertje — ook dat is een soort vogel — dat moet leren hoe het schelpjes uit de branding vist.

 >>KLAP

De vergeetachtige blauwe vis Dory herinnert zich in een flits iets over haar ouders en trekt samen met clownvissen Nemo en Marlin naar Californië. De makers van Finding Nemo vissen in dezelfde vijver voor het vervolg, tot groot jolijt van de vele Pixarfans.

Regie Andrew Stanton & Angus MacLane
Cast Ellen DeGeneres, Albert Brooks, Ed O’Neill
Speelduur 1u43
Vanaf 22 juni in de bioscoop

@RubenNollet