16.10.2015
#FFG15: Blog 3
De IJslandse cinema boomt. Het succes van films als Of Horses and Men, Sparrows en Virgin Mountain op verschillende filmfestivals bewijst dat. In Gent wordt het huidige succesverhaal in de kijker gezet door Rams, die in mei de Un Certain Regard-sectie won in Cannes. Een film over twee IJslandse schapenboeren klinkt niet onmiddellijk als het beste ingrediënt voor een entertainende bioscoopavond, maar gelukkig bewijst regisseur Grímur Hákonarson het tegendeel. Rams is een rustiek, fijngevoelig en soms grappig portret van een koude oorlog tussen twee broers die allebei hun schapen verliezen door een ziekte die plotseling de kop opsteekt. De cineast wisselt tussen weidse landschapsshots en intieme close-ups, die zowel blijk geven van filmische ambities als van emotionele finesse. Het is verrassend hoe fel dit kleinood na afloop onder je huid kruipt.
Een film waarin je ook heel wat knappe natuurbeelden op je filmbord krijgt, is de atypische western Slow West. Michael Fassbender is een stoere cowboy die een jonge Schotse migrant helpt om diens geliefde te vinden. Filmmaker John Maclean vermijdt opzettelijk clichés, gebruikte Nieuw-Zeeland als een Amerikaans decor, doet een beroep op een internationale cast en vermijdt voorspelbare geweldsuitbarstingen. Resultaat: een eigenzinnige genrefilm met enkele sterke scènes en een modus operandi die doet denken aan de Coens. Een debuutfilm die kan tellen, ook al ben je hem na enkele dagen waarschijnlijk weer vergeten. Toch, van Maclean gaan we nog horen!
In 2012 voorspelden vele filmcritici dat we nog gingen horen van de Chileense regisseur Pablo Larraín na het bekijken van het historische politieke drama No. En kijk, drie jaar later is hij terug met een kille, beklemmende prent waarin geëxcommuniceerde priesters met vunzige misdaden op hun kerfstok samenhokken in een huis nabij een strand. Larraín gaat voor een minder sexy aanpak dan in zijn vorige wapenfeit. De grauwe esthetiek en actuele thematiek vullen een bioscoopzaal al snel met een bedrukte sfeer. De regisseur wil niemand aan de schandpaal nagelen en mikt ook niet op een zwart-witportret van onzedig gedrag binnen de kerk. Integendeel, als kijker wordt je verwelkomd in het troosteloze bestaan van moreel dubieuze figuren die hun zonden verstoppen achter hun geloofsbelijdenis en tactische geheimdoenerij. Een prent die je niet snel zal loslaten.
