Dames aan de macht tijdens de eerste volwaardige festivaldag in Gent. De vier eerste films waarop deze webredacteur zichzelf trakteerde, focusten allemaal op vrouwelijke hoofdpersonages. Van Hirokazu Kore-Eda’s Our Little Sister over Mia madre van Nanni Moretti naar Todd Haynes’ Carol tot Tangerine van Sean Baker. In al deze films staan de leefwerelden van vrouwen, dames en meisjes centraal. Opvallend in dit viertal is de oprechte interesse voor de hoofdfiguren en de vaak zachtmoedige manier waarop de regisseurs in kwestie hun verhaal en thema’s benaderen.

Het memorabelste werk is zonder twijfel Carol, een stijlvol romantisch drama met Cate Blanchett en Rooney Mara in de hoofdrollen, een film die baadt in een nostalgisch fifties-fetisjisme en ook flink knipoogt naar melodramameester Douglas Sirk. De twee hoofdactrices verdwijnen in hun rollen als twee vrouwen die aangetrokken zijn tot elkaar, maar gebukt gaan onder de heersende maatschappelijke taboes. Haynes mikt op een zijdezachte aanpak waarmee de cineast geduldig maar resoluut je hart breekt. Elk shot is om je duimen en vingers bij af te likken, de subtiele soundtrack vormt de perfecte begeleiding voor deze adembenemende trip van twee individuen die op zoek zijn naar zichzelf en elkaar onbewust aanvullen. Een tijdloze prent die naar de keel grijpt, maar je uiteindelijk ook helemaal warm maakt vanbinnen.

Het Japanse Our Little Sister pakt dan weer uit met drie zussen die samenhokken in een groot, oud huis en beslissen om na de dood van vaderlief hun jongere zusje in huis te halen. Dat levert op zich geen complexe of gelaagde plot op, maar wel een charmante, liefelijke filmervaring. Kore-Eda waagt zich zonder al te veel risico’s te nemen aan een mix van de Japanse vrouwenfilms die Mikio Naruse ooit lanceerde en de minimalistische familiedrama’s van Yasujiro Ozu. Die meesters benadert hij nooit, maar je krijgt twee uur lang wel een mooie inkijk in het leven van vier meisjes die niet zozeer een man, maar vooral elkaar nodig hebben.

Wie elkaar ook nodig heeft, zijn de twee olijke transgender-vrouwen uit Tangerine, een flitsende, levendige Amerikaanse indie die twee prostituees volgt tijdens kerstavond in Los Angeles. Wanneer Sin-Dee ontdekt dat ze werd bedrogen door haar vriend/pooier, trekt ze op een wraaktocht om hem te confronteren met zijn onzedig gedrag. De film, die volledig werd gedraaid met een iPhone, geeft de Amerikaanse independent cinema een aangename stroomstoot door inventief, progressief en gedurfd uit de hoek te komen. De twee heerlijke hoofdactrices krijg je er gratis bij.

Ten slotte stond ook nog Mia madre van Nanni Moretti op het menu. De premisse? Een regisseuse worstelt met de opnames van haar volgende film, terwijl moederlief vecht voor haar leven in het ziekenhuis. Op zijn best is dit een sympathieke prent over een vrouw die tussen twee vuren zit en uitzoekt hoe ze met die vuren moet omgaan, maar verder dan de oppervlakte van het verhaal dat Moretti vertelt, geraakt de regisseur niet. Gelukkig draagt Margherita Buy de film op haar getalenteerde, geloofwaardige schouders, terwijl John Turturro voornamelijk irriteert als een luidruchtige Amerikaanse acteur die het leven van Margherita enkel nog moeilijker maakt.

@TheJimeister