Het Australische The Babadook is volgens velen dé horrorfilm van het jaar. Wij ontleden het filmfenomeen samen met Welp-regisseur Jonas Govaerts. Ba Ba-ba DOOK! DOOK! DOOK!

“If it’s in a word, or it’s in a look, you can’t get rid of the Babadook.”

Onheilspellende woorden geplukt uit dé griezelsensatie van 2014. Als je sporadisch de internationale filmactualiteit volgt, heb je ongetwijfeld al gehoord van de Australische huiverprent The Babadook. Internationale filmcritici zijn er wild van en bestempelen de film nu al als een absolute genreklassieker.

De horrorfilm duikt momenteel op in tientallen eindejaarslijstjes en is volgens velen een van de beste griezelfilms in jaren. De prent wordt geprezen omwille van zijn angstaanjagende kwaliteiten en zijn akelige designs, maar ook omwille van zijn emotionele kern.

Niemand minder dan de Amerikaanse filmmaker William Friedkin – die met The Exorcist (1973) de scariest movie ever regisseerde – noemt de film in één adem met klassiekers als Psycho, Alien en Les diaboliques. Zijn verdict op Twitter spreekt boekdoelen:

I’ve never seen a more terrifying film than THE BABADOOK. It will scare the hell out of you as it did me.

— William Friedkin (@WilliamFriedkin) 1 december 2014

De film draait rond Amelia, een moeder die op haar eentje haar zevenjarig zoontje Samuel opvoedt. Haar man overleed in een auto-ongeluk toen hij zijn hoogzwangere vrouw naar het ziekenhuis bracht, een tragische gebeurtenis die nog steeds op moeder en zoon weegt.

Dat Samuel bovendien aan een gedragsstoornis lijdt en constant verwijst naar een imaginair monster, maakt de dingen er niet makkelijker op. Wanneer plots het duistere jeugdboek The Babadook in huis opduikt, blijken zijn verzinsels toch niet zo vergezocht.

De Australische regisseuse Jennifer Kent debuteerde met de kortfilm Monster. Dat project motiveerde haar om een langspeelfilm te maken over het confronteren van onze innerlijke demonen en de duistere kantjes van het moederschap.

Dat aspect is de verborgen kracht van de film volgens Welp-regisseur en Vertigo-redactielid Jonas Govaerts die de film reeds zag: “The Babadook doet wat een goede horrorfilm moet doen, maar de prent fungeert ook als een sterke metafoor. Een intelligente horrorfilm: je komt het tegenwoordig zelden tegen.”

De film heeft ook veel te danken aan hoofdactrice Esse Davis, die samen studeerde met filmmaakster Kent. Volgens Govaerts zet Deavis een verbluffende prestatie neer: “Het leed is van haar gezicht af te lezen. Dat geeft vlees aan het verhaal en maakt de prent mee tot een bijzondere ervaring.”

Ook de look van de film is noemenswaardig. “De film bevat mooie en arty beelden, geen CGI en een knap ontworpen monster,” aldus Govaerts. Kent heeft zich dan ook duidelijk laten beïnvloeden door Jack the Ripper en Graaf Orlok uit de vampierklassieker Nosferatu (1922).

In de cinematografie komt de invloed van het Duitse expressionisme sterk naar voren. Zelf noemt Kent The Thing, Halloween, Les Yeux Sans Visage, Texas Chain Saw Massacre, The Shining en Let The Right One In als essentiële inspiratiebronnen, maar ook het werk van Roman Polanski en David Lynch.

Eveneens opvallend in dit franchisetijdperk: voor ontelbare vervolgen hoeven we niet te vrezen. Kent heeft haar voorzorgen genomen door samen met haar producent de rechten op The Babadook en mogelijke sequels te vrijwaren.

“Een sequel zal er nooit komen, ook al bieden ze me miljoenen aan,” liet de cineaste kordaat verstaan in een recent interview. “Het zou de integriteit van de film vernietigen.”

Wanneer ook wij van deze parel mogen genieten? Dat is helaas (nog) niet bekend. We kunnen alleen maar hopen dat daar snel verandering in komt!

Tot dan kan je alvast het ijzingwekkende kinderboek uit de film bestellen om kennis te maken met de Ba Ba-ba Dook! Dook ! DOOK!

@TheJimeister