Je kunt je makkelijk voorstellen waarom Woody Allen instemde om na veertien jaar nog eens in een film van iemand anders mee te spelen. Fading Gigolo is namelijk een overduidelijke poging van John Turturro om een romcom à la Woody te maken, met een luchtige toon, een tragische onderstroom, een zoetsappige ziel, een ondeugende knipoog en een resem gevatte oneliners.

In Allens beste werk voelt het bovendien aan alsof de meester het allemaal los uit zijn mouw heeft geschud, terwijl hij natuurlijk hard op die dialogen heeft gezwoegd. Turturro’s vijfde film als regisseur probeert die achteloze naturel te evenaren, maar komt bij iets wat niet zozeer spontaan als slordig lijkt.

Fading Gigolo geeft de indruk dat Turturro vooral geen zin had om zich moe te maken, ook al geeft hij zichzelf hier de kans om in de rol van amateur-gigolo zijn imago op te poetsen. Het resultaat is dan ook dat je weinig gelooft van dit verhaal over een man die op aanraden van zijn beste vriend (Allens rol) besluit om zijn inkomsten te spijzen met het bevredigen van rijpere vrouwen.

>>KLAP

Fading Gigolo vindt de lichtvoetigheid van een charmante romantische komedie en heeft de waardigheid om niet naar platte grappen terug te grijpen. Om werkelijk anderhalf uur te boeien ontbeert dat extra beetje inspiratie.

Regie John Turturro
Cast John Turturro, Woody Allen, Vanessa Paradis
Speelduur 1u30
Vanaf 11 juni in de bioscoop

@RubenNollet