Clint Eastwood nam met The 15:17 to Paris een risicovolle beslissing. Om het verhaal over de mislukte Thalys-aanslag uit 2015 te vertellen, liet hij de helden die de terreurdaad verijdelden zichzelf spelen. De drie hadden nog nooit geacteerd en dat is er volgens recensenten aan te zien. Hoewel sommige critici Eastwoods keuze nog bewonderen, zijn de meeste vlijmscherp voor de film.

Rolling Stone respecteert Eastwoods gewaagde keuze: “Het is een gedurfde Dirty Harry-achtige zet en een van de redenen waarom we van Eastwood houden. We zouden het geweldig vinden om te kunnen zeggen dat de 88-jarige filmlegende het er goed vanaf brengt, maar dat is niet het geval.”

IndieWire blijf ondanks de minpunten positief: “The 15:17 to Paris begint met het slechtste wat Eastwood ooit gemaakt heeft en eindigt met iets wat in de buurt komt van zijn beste werk. Zelfs wanneer de film sputtert, blijft hij een fascinerende gok waarbij re-enactment, non-fictie en traditionele vertelling vermengd worden.”

Andere recensies zijn veel harder. Zo noemt The Guardian hem “een bizarre, saaie en dramatisch lome film waarin de personages tot op het einde onduidelijk en onvatbaar blijven”.

De Toronto Star sluit zich daarbij aan: “De drie hoofdrolspelers hadden nog nooit geacteerd en kunnen het nog steeds niet. Het zou mij niet verwonderen als de plastic baby uit American Sniper volwassen is geworden en nu Spencer Stone speelt. Die zou ik graag naast mij hebben op een trein of in een vliegtuig, zolang ik hem maar niet op een scherm moet zien.”

Ook Entertainment Weekly toont geen begrip voor de castingkeuze: “De acteurs zetten het verhaal zo nep neer dat het ironisch en afleidend wordt. Eastwood wil een soort realisme bereiken, maar je weet dat er iets fout is gegaan wanneer het bij elke conversatie lijkt alsof een robot zich aan bro-talk wil wagen.”

The Wrap heeft dan weer wel oog voor Eastwoods goede bedoelingen: “Een paar minuten van nagelbijtend heroïsme zijn niet genoeg om de 90 minuten durende, droge film te rechtvaardigen. The 15:17 to Paris heeft het moeilijk om patriottisme, vriendschap, geloof en het lot tot iets betekenisvol te vermengen.”

Bron: IndieWire