De 18de editie van het Offscreen Film Festival zal plaatsvinden van 12 tot 30 maart 2025. Met een oog voor aankomend talent en een blik op de alternatieve filmgeschiedenis, stellen we opnieuw een avontuurlijk filmprogramma samen van meer dan 60 vertoningen die tegen de mainstream inzwemmen. Drie weken lang nemen we een duik in de wondere wereld van cutting-edge cinema, cultfilms en B tot Z genres. Naast een officiële sectie van premières, pakken we zoals steeds uit met een speciale focus, een hommage en een retrospectieve. 

Graag stellen we hierbij ook het nieuwe affichebeeld voor, een ontwerp van Gilles Vranckx. 

Openen doen we op woensdag 12 maart met de vertoning van de Frans-Belgische coproductie Else van Thibault Emin in aanwezigheid van de regisseur en de filmploeg. Deze bijzondere, bevreemde en meeslepende film over een ontluikende romance tegen de achtergrond van een bizarre epidemie die de geïnfecteerden met hun omgeving doet samensmelten, is de eerste van 18 Offscreenings, onze officiële sectie van nieuwe en onuitgegeven langspeelfilms, die we beschouwen als de potentiële cultfilms van morgen. Onder andere Sanatorium under the Sign of the Hourglass van de Quay Brothers (in samenwerking met Anima), Body Odyssey van Grazia Tricarico, Timestalker van Brits filmmaakster en actrice Alice Lowe vertoond in haar bijzijn, Dead Mail van Kyle McConaghy & Joe DeBoer en Cloud van Kiyoshi Kurosawa vervolledigen de selectie, alsook de nieuwste van het Brusselse regisseurskoppel Hélène Cattet en Bruno Forzani, Reflet dans un diamant mort, in een exclusieve Belgische avant-première vertoning na hun passage in de competitie van de Berlinale. 

Met meer dan 30 films, verdeeld over Cinema Nova en Cinematek, waarvan velen in een nieuw gerestaureerde versie, is het retrospectieve programmaonderdeel ‘The Haunted Isles: Folk Horror and the Wyrd in the UK and Ireland’ het meest omvangrijke. Naast de ‘onheilige drie-eenheid’ van folk-horrorfilms, Witchfinder General (1968), The Blood on Satan’s Claw (1971) en The Wicker Man (1973), die een gemeenschappelijke obsessie met het Britse landschap, zijn folklore, legenden en bijgeloof delen, vinden we folkloristische elementen zoals heidendom, hekserij, steencirkels en spoken terug in langspelers waaronder de pas herontdekte film The Outcasts (1982), vertoond in aanwezigheid van filmregisseur Robert Wynne-Simmons, de Hammer/Terence Fisher prent The Devil Rides Out (1968) of The Lair of the White Worm van Ken Russell (1988). De griezelige bevreemding die folk horror kenmerkt overschrijdt de grenzen van genre en medium en omvat eveneens science fiction (het door Nigel Kneale neergepende Quatermass and The Pit,bijvoorbeeld) en fantasy, alsook televisiedrama’s en -series, getuige daarvan een bijzondere ‘Wyrd British Television Night’ gepresenteerd door Bob Fischer van de invloedrijke ‘The Haunted Generation’ blog, met episodes uit enkele markante televisieseries zoals BBC’s A Ghost Story For Christmas, de memorabele televisie-uitzending van Ghostwatch (1992) alsook een rits ijzingwekkende publieke overheidsfilmpjes die een hele generatie de stuipen op het lijf joeg. Het zwaartepunt van folk horror mag dan wel in de jaren 1970 liggen, een meer recente revival leverde nog extra titels op zoals Kill List (2011) van Ben Wheatley, A Dark Song (2016) van Liam Gavin of het zeer recente (2022) Enys Men van Mark Jenkin. Filmmaker Rupert Russell zal deze retrospectieve aftrappen met de vertoning van zijn fascinerende documentaire The Last Sacrifice uit 2024 die de perfecte inleiding vormt tot deze thematiek. Het folk horror genre en wyrd media concept zullen tenslotte verder worden ontleed en uitgediept tijdens een internationale conferentie met drie sprekers en een panel discussie. 

Onder de noemer ‘Weird Greece‘ houden we een speciale focus op onorthodoxe films van Griekse makelij. Daarbij plukken we uit de recente ‘Greek Weird Wave’, een losse beweging lokale filmmakers ontstaan rond 2009, toen Griekenland worstelde met een ongeziene economische recessie en bungelde aan de rand van de financiële afgrond, een situatie die ze exploiteren, samen met andere taboeonderwerpen, in een aantal stijlvolle, vreemde, en zelfs morbide films die naast Yorgos Lanthimos’s Dogtooth ook onuitgegeven parels als Pity en Suntan voortbracht. Om dan een sprong te maken naar het midden van de jaren 1960 tot de tweede helft van de jaren 70 toen een ongekende explosie aan bizarre B-films en exploitation cinema vol gangsters, jaloerse minnaars, passionele moordenaars en onzedig pootje badende jongeren aan hedonistische Egeïsche stranden, het mooie weer uitmaakten. Met ronkende titels als The Wild Pussycat of Diamonds on Her Naked Flesh vonden deze nu vergeten producties ook gretig aftrek in het buitenland en dit ironisch genoeg net in de periode dat het Kolonelsregime, een extreemrechtse militaire junta, het land in een ijzeren wurggreep hield. Jacques Spohr, een specialist in Griekse exploitation cinema en redacteur van ‘L’Insatiable’, zal de gastheer zijn van een speciaal avondvullend programma met trailers, outtakes en twee Griekse sexploitation films. Hij brengt eveneens een deel van zijn uitgebreide collectie zeldzame affiches, lobbycards en andere parafernalia mee die hij tijdens het festival in Cinema Nova tentoonstelt.

De exclusieve vertoning van maar liefst zeven pas door Cinematek/het Koninklijk Belgische Filmarchief gerestaureerde films vormt, tenslotte, de aanleiding voor een speciale hommage aan de creatieve Belgische tandem van Picha en Boris Szulzinger. Picha is de artiestennaam van Jean-Paul Walravens, de in 1942 in Brussel geboren cartoonist richtte zich met vaak scabreuze en brutale, soms karikaturale, maar altijd originele en grensverleggende animatiefilms zoals Le chainon manquant of The Big Bang op een publiek van volwassenen. Hij zette zijn eerste stappen in de filmwereld onder de vleugels van de twee jaar geleden overleden producent Boris Szulzinger, zelf een bijzonder verdienstelijk regisseur van cultfilms als Les tueurs fous (1973) en Mama Dracula (1980). Twee documentaires – Cartoon Circus van Picha en Benoît Lamie uit 1972 en de nagelnieuwe Picha, Envers et contre tout van regisseur Luc Jabon zorgen voor context, terwijl Picha in hoogst eigen persoon zijn ‘succès de scandale’ Tarzoon, Shame of The Jungle (1975) van tekst en uitleg komt voorzien. 

Het volledige programma met alle filmtitels en festivalgasten staat vanaf 20 februari op www.offscreen.be.