Met Plan Bart draait een rasechte romcom van eigen bodem in de zalen. Vandaar dat we de redactieleden vroegen naar hun (minst) favoriete genregenoten.

Vandaag legt Steven Tuffin zijn gevoelige ziel bloot.

In tegenstelling tot de western en de verwachtingen van mensen die me niet écht kennen, ben ik best gek van dit genre. Waarom? Omdat het net zoals horror bepaalde emotionele knoppen indrukt die me onmiddellijk richting kinderlijk genot sturen. Het genre heeft – net zoals horror trouwens – één gigantisch nadeel: voor elk pareltje zijn er minstens tien prullen.

Met een lach:

 Notting Hill (1999)

Ik was destijds niet zo wild van Four Weddings and a Funeral (1994). Dat scenarist Richard Curtis en hoofdacteur Hugh Grant met hun tweede samenwerking een verpletterende indruk op me maakten, was dan ook compleet onverwacht. De typische ingrediënten van de filmsoort – de knettergekke sidekick, de ongelukkige eerste ontmoeting, de onvermijdelijke wiedergutmachung – worden gecounterd met een sluimerende tragiek die alles op een magische manier in balans brengt. Absoluut hoogtepunt: de ontluisterende speech van Grant aan een rolstoel gekluisterde vriendin.

 

 Met een traan:

 I Give It a Year (2013)

Het was lang geleden dat ik me nog zo had geërgerd in de bioscoop. Ondertussen was de storm aan Four Weddings– en Notting Hill-klonen al jaren gaan liggen en plots word je met de schraalste kopie der kopieën geconfronteerd. Compleet charismaloze hoofdacteurs, grappen die op de zenuwen in plaats van op de lachspieren werken en onuitstaanbare sidekicks die je met plezier van een brug zou duwen. Dit doet je hart sneller bonzen … om verkeerde redenen!

 

@Waanzinema