Een man in vrouwenkleren, gekluisterd aan een rolstoel, wordt opgepakt door de politie. Hij heet Douglas (Caleb Landry Jones), leefde met een horde honden en liet in zijn vervallen pand een hoop lijken achter. Een psychiater probeert door te dringen tot deze mysterieuze man. Hij werd misbruikt door zijn extreem religieuze vader en broer, die hem hadden opgesloten bij honden, waardoor hij na een tijdje perfect kon communiceren met die dieren.

Luc Bessons comebackfilm na zijn geflopte sciencefictionepos Valerian and the City of a Thousand Planets en de pulpactiefilm Anna is zijn beste film in jaren. Dat wil niet zo heel veel zeggen, maar Dogman bevat ontegensprekelijk een steviger en iets intelligenter verhaal dan 90 procent van Bessons oeuvre. Als surplus krijg je hier een fantastische vertolking van Jones die ooit een Oscar zal winnen.

Zoals gewoonlijk dikt Besson alles enorm aan. Hij slaagt er werkelijk nooit in om ook maar eventjes subtiel te zijn – zelfs zijn meest serieuze film The Lady leed daaronder. Het zit gewoon niet in hem, want hij denkt altijd in termen van stripverhalen en cartoons.

Zo zijn in Dogman de mishandelende familieleden krankzinnige redneck-monsters, behoren bendeleden sowieso tot tot de tanden bewapende drugskartels, zit de theaterwereld vol dragqueens en is de religieuze symboliek extreem nadrukkelijk – Dogman-Godman, snap je?

Maar ondanks dat over the top-gehalte zijn er nog het niet oninteressante verhaal de zwierige cameraregie en de grootse vertolking van Jones. En af en toe kun je heel hard lachen met de subtext, die naar het einde helemaal uit de bocht gaat.

>>Klap

Caleb Landry Jones schittert in Luc Bessons nieuwste actiedrama over een man die opgroeide met honden en zwakkeren helpt tegen slechteriken. Een mix van The Elephant Man en White God.

Regie Luc Besson

Cast Caleb Landry Jones, Jojo T. Gibbs, Christopher Denham,

Speelduur 1u54

Vanaf 4 oktober in de bioscoop