Toen Die Frau des Polizisten vorig jaar op het Filmfestival van Venetië aan de wereld werd voorgesteld, oogstte hij aanvankelijk hoongelach. Dat is nu eenmaal de klassieke reactie op een film die zijn nek uitsteekt en iets nieuws probeert. Het verhaal dat de Duitse regisseur Philip Gröning hier vertelt, is van alle tijden. In een klein stadje woont een gezin met een schattig jong dochtertje. Ogenschijnlijk is alles er koek en ei — de echtgenoot is tenslotte politieman — maar achter gesloten deuren spelen zich geregeld pijnlijke taferelen af.

Gröning verdiepte zich uitgebreid in de materie om er zeker van te zijn dat hij alles juist weergeeft. Maar waar verhalen als deze traditioneel met veel soapdramatiek aan de man worden gebracht, kiest Die Frau des Polizisten voor een aanpak die veel meer bevreemdend werkt. Naast een handvol scènes waarin Gröning de roede niet spaart, gebruikt hij minstens evenveel momenten die alledaags, speels, sprookjesachtig en zelfs lieflijk zijn. En elk van die scènes krijgt netjes een inleidende en afsluitende pancarte. Dat kan je potsierlijk en pretentieus noemen, maar het effect is vreemd genoeg wel dat je op de duur meegezogen wordt in het afgesloten wereldje van het gezin.

 

>>KLAP

De abdijfilm Die große Stille (Into Great Silence) liet al zien dat Philip Gröning geen schrik heeft voor lange films. In Die Frau des Polizisten past hij die aanpak toe op een gefragmenteerd familiedrama. Een hele uitdaging, maar eentje die de moeite loont.

Regie Philip Gröning
Cast Alexandra Finder, David Zimmerschied, Pia Kleemann
Speelduur 2u55
Vanaf 16 juli in de bioscoop

@RubenNollet