“Voor je iets zegt: mag ik je eraan herinneren dat ik Birth of a Nation, Gone with the Wind en Tarantino Week heb uitgezeten? Zonder protest?” gooit Samantha, het mondigste personage uit Dear White People, haar filmleraar in het gezicht. Die staat immers op het punt om commentaar te geven op haar werkstukje, een parodie op de stille film dat ze Rebirth of a Nation heeft gedoopt en waarin ze rednecks met witgeverfde gezichten opvoert die domme kritiek geven op president Obama.

De scène illustreert perfect de toon die regisseur Justin Simien wil zetten in zijn eerste film. De hoofdpersonages mogen dan wel zwart zijn, ze lijken in niets op de karikaturen die de film- en televisiewereld al te vaak op het scherm brengt. Het verhaal speelt zich af op een universitaire campus, en de karakters zijn verfijnd en welbespraakt. Soms klinken ze zelfs een beetje te welbespraakt en dreigen ze wandelende spreekbuizen te worden voor de thema’s die Simien wil behandelen, hoezeer hij ook zijn best doet om slogantaal te vermijden.

En dat is op zich al lovenswaardig, want de thema’s in kwestie zijn behoorlijk gewichtig. Naast onder- en bovenhuids racisme heeft Dear White People het onder meer over de drang naar conformisme, de zoektocht naar identiteit en de rol van de media in het hele circus. Dat Simien al die ballen tegelijk in de lucht houdt zonder er eentje te laten vallen, verdient een applaus.

Laten we wel wezen: dit is geen satire waaruit je achteraf nog dagenlang zal lopen citeren. Maar hij heeft tenminste wel het lef om zijn nek uit te steken. Zonder zijn gevoel voor humor te verliezen bovendien.

>>KLAP

Een van de hoofdpersonages uit deze satire wordt het kwade kind van Spike Lee en Oprah Winfrey genoemd en dat is ook geen slechte omschrijving voor de film als geheel. Even geëngageerd als Do the Right Thing, maar met meer humor en sentiment.

Regie Justin Simien
Cast Tyler James Williams, Tessa Thompson, Teyonah Parris
Speelduur 1u48
Vanaf 25 maart in de bioscoop

@RubenNollet