Jongere filmfans zullen Christopher Lee vooral herinneren als Saruman uit de Lord of the Rings– en The Hobbit-reeksen. Hoewel de Britse acteerlegende ook dat personage met een succulente snoodheid invulde, zal hij voor mij altijd onlosmakelijk verbonden zijn met zijn verrukkelijke Dracula-vertolkingen.

Ja, Max Schreck en Bela Lugosi waren hem voor. En ja, ook zij zetten prachtprestaties neer als de opperbloedzuiger. Voor mij kwam Lee echter eerst. Het zit namelijk zo: toen ik een jaar of zes was, werd ik aan mijn ogen geopereerd en kleurde het wit van mijn oogballen rood. “Je lijkt wel Dracula”, lachte mijn vader meermaals. Toen ik hem vroeg wie dat was, liet hij een boek zien met op de cover Lee in volle glorie.

Misschien was dat niet de beste pedagogische move – ik ben je nog steeds dankbaar, paps! – maar er ging wel een nieuwe wereld voor me open. Het boek stond vol met foto’s van Lee en allerlei schaars geklede dames. De decolletés boeiden me op dat moment stukken minder dan die mysterieuze man met zijn lange tanden, rood doorlopen ogen en zwarte cape. Voor het eerst boezemde een mens me angst in plaats van een clown of een andere pop.

Toen ik mijn eerste Hammer-film bekeek, had ik een leeftijd bereikt waarop mijn interesse eerder geprikkeld werd door vrouwelijke schoon dan door monsterachtige wezens. Dracula (1958) ontvouwde zich echter als een diabolische dubbelslag. Naast het – nu onschuldige – naakt deed ook Lee mijn grondvesten daveren. Hoewel hij amper screen time had en nauwelijks iets zei, deed hij ongeveer alle andere elementen op het scherm verbleken en vergeten.

Lee injecteerde de vampier der vampiers – maar ook al zijn andere personages – met een bezwerend rock-‘n-rollgehalte. Mijn excuses voor het gebruik van dat tenenkrommende cliché, maar ik kan het niet anders omschrijven. Zelfs de dunst geschreven figuren – ja George, ik heb het over Count Dooku – bezorgde hij met dat peilloze charisma onvergetelijke witte doek-momenten. Dat Lee zich in de winter van zijn leven aan een potje heavy metal waagde, lijkt dan ook de perfecte afsluiter van een leven vol larger than life-rollen.

Prince of Darkness, I salute you!

@Waanzinema