Er zijn verschillende perfect aanvaardbare manieren om duidelijk te maken dat een film je niet zint. Je kan je lijden verkorten en weglopen uit de zaal. Je kan achteraf tegen vrienden vertellen hoe afgrijselijk de film is. Je kan een recensie schrijven en uitgebreid argumenteren op welke vlakken de regisseur tekortschiet. Je kan zelfs je mening tweeten, al is dat al een vorm van intellectuele armoede. Wat je niet doet, is tijdens de film beginnen joelen, en laat dat net de uiting zijn waarin Cannes een bepaalde reputatie heeft opgebouwd.

Zelfverklaarde journalisten die het een goed idee vinden om luidkeels “Boe!” te roepen vanuit hun verduisterde zetel zijn niet alleen laf, voor mijn part mogen ze levend gefileerd worden. Tijdens de aftiteling is dat al ergerlijk genoeg, tijdens de film is het onvergefelijk. Op dat moment vergal je de visie voor de anderen in de zaal, en dat getuigt van een pretentie die niet goed te praten valt. Het overkwam ons vanmorgen bij The Last Face, de nieuwe film van Sean Penn. 

Eerst een bekentenis: ik vind Penn een uitstekende filmmaker. Zijn debuut The Indian Runner zal ik voor eeuwig in het hart dragen, net zoals zijn vorige, Into the Wild. The Pledge is in mijn ogen zelfs een miskend meesterwerk. Hij verdient met andere woorden meer dan een beetje krediet, maar dat is niet wat sommige van mijn collega’s vonden. Zodra The Last Face van start ging en een — toegegeven, nogal hoogdravende — pancarte in beeld verscheen, weerklonk al het eerst hoongelach.

Nu heeft Penn het zichzelf ook niet gemakkelijk gemaakt. The Last Face is immers een liefdeshistorie die zich afspeelt in de kringen van Artsen Zonder Grenzen, mensen die op dagelijkse basis geconfronteerd worden met het vreselijkste waartoe de mensheid in staat is. In die omstandigheden emoties durven tonen, is op zich een klein mirakel. Penn krijgt die evenwichtsoefening opvallend knap voor elkaar, door zowel qua gruwel als qua romantiek voluit te gaan. Charlize Theron en Javier Bardem vormen bovendien een koppel waar je met genoegen naar kijkt.

Is The Last Face dan foutloos? Verre van. De eerder genoemde pancarte is niet het enige moment waarop de film kreunt onder zijn gewicht, de schoonheid van Charlize Theron leidt de aandacht soms af, bepaalde dialogen klinken alsof ze inderhaast op een bierviltje zijn neergepend en Penn had een paar shots van treurende kindersnoetjes mogen wegknippen. Maar de film is allerminst de aanstootgevende en neerbuigende visie op zwart Afrika waarvoor hij wordt afgedaan.

@RubenNollet