The Transfiguration, een film die deel uitmaakt van de nevensectie Un Certain Regard, om meer dan één reden een buitenbeentje. Het betreft bijvoorbeeld het regiedebuut van een man die de 40 al voorbij is, de Amerikaan Michael O’Shea. Die had zichzelf op een bepaald moment nog 10 jaar gegeven om een eerste film te maken, en dat is hem uiteindelijk na 7 jaar gelukt. Het resultaat is een mix van opportunisme en talent. Het opportunisme zit hem in het feit dat O’Shea voor horror koos, een genre dat je makkelijker gefinancierd krijgt dan pakweg een romantisch drama.

De cineast maakte zich er echter niet vanaf met een snel doorslagje van wat je al veel vaker hebt gezien. The Transfiguration verlegt zelfs de grens van wat je strikt genomen horror kan noemen. De film leunt even dicht aan bij stadsdrama’s als Fruitvale Station of Fresh, verhalen over de weinig opbeurende levensomstandigheden van zwarte Amerikanen. Milo, het hoofdpersonage, is een jongen van 14 die samen met zijn broer in een armtierig appartementsgebouw in de New Yorkse buitenwijk Rockaway woont. Milo is compleet in zichzelf gekeerd en heeft één grote obsessie: vampiers. En dat gaat verder dan een uitgebreide collectie films en boeken, zoals zijn nieuwe buurmeisje Sophie ontdekt.

“Ik zie het liefst realistische vampierfilms”, zegt Milo. Dan is The Transfiguration helemaal iets voor hem. O’Shea houdt het verhaal met beide voeten op de New Yorkse bodem en demonstreert fraai hoe relevant het horrorgenre kan zijn.

Nog meer jonge ouderloze tieners krijgen we te zien in Ma vie de courgette, maar die zijn van een heel ander allooi. Deze Zwitsers-Franse productie is namelijk stop-motion, vol personages met overmaatse hoofden en bolle knikkerogen. De Courgette uit de titel is een 9-jarige jongen die na de onfortuinlijke dood van zijn alleenstaande moeder in een weeshuis belandt. Daar heeft hij het aanvankelijk moeilijk, maar hij leert er op eigen benen staan, vooral wanneer de 10-jarige Camille haar opwachting maakt.

Ma vie de courgette is even speels als ontwapenend, ook al heeft hij het over thema’s die je niet meteen in een olijke poppenfilm zou verwachten. Er wordt al eens over seks gesproken, en tussen de regels gaat het ook over mishandeling, misbruik, illegale migranten, drugsverslaving en gezinsdrama’s. Regisseur Claude Barras en scenarist Céline Sciamma verwerken die thema’s echter in de film zonder er zwaar mee uit te pakken maar ook zonder ze onder het tapijt te vegen. Een pareltje dat in het najaar in onze zalen komt.

@RubenNollet