Vertigo

Een duizelingwekkende dosis cinema

Vertigo

11.05.2016

#Cannes2016 – Blog 1: De romantische blik van een 80-jarige

door Ruben Nollet

Woody Allen is een onverbeterlijke romanticus, en daar zal Vadertje Tijd niets aan veranderen. Dat mogen we ook weer concluderen uit Café Society, de film waarmee de intussen 80-jarige cineast dit jaar het festival van Cannes opent. Het gaat om een aangenaam bitterzoet verhaal over de eeuwige strijd tussen Amor en Fortuna, twee goden die niet altijd goed met elkaar kunnen opschieten.

Deze keer neemt Allen de kijker mee naar het Hollywood van de jaren 30, waar een naïeve jonge New Yorker (rol van Jesse Eisenberg) bij zijn succesvolle oom (Steve Carell) komt aankloppen voor een job in diens talent agency. Daar ontmoet hij ook een jonge secretaresse (Kristen Stewart), op wie hij ogenblikkelijk smoorverliefd wordt. Enig probleem: zij heeft al een lief.

Dat is pas het begin van een uitgesponnen tragikomedie, sprankelend in beeld gebracht door de Italiaanse gigant Vittorio Storaro (Apocalypse Now, The Last Emperor) en fijn gekruid met de droogkomische oneliners waarop Allen nog steeds een patent heeft. Zo heeft de — Joodse — ma van het hoofdpersonage de volgende levenswijsheid in petto: “Live every day like it’s your last. And some day you’ll be right.”

Alles bij elkaar is Café Society een lekkere opwarmer voor een festival waar de olijkheid verder niet bepaald vanaf druipt. Vanavond staat bijvoorbeeld Sieranevada op het programma, een drie uur durend Roemeens drama van Cristi Puiu over een man die tijdens een herdenking aan zijn overleden vader in het reine moeten komen met zijn verleden. Van de donkere humor die Puiu’s debuut The Death of Mr. Lăzărescu opkrikte, valt op het eerste gezicht weinig te bespeuren.

Dat zal morgen wellicht anders zijn, wanneer we de nieuwste worp van een andere krasse knar te zien krijgen. Nog geen jaar nadat hij zijn afscheid aan de filmwereld aankondigde, maakt Ken Loach (79) zijn comeback met I, Daniel Blake, over een gezin dat gedwongen wordt om een beroep te doen op de Britse sociale zekerheid. Ook geen plezant onderwerp, maar scenarist Paul Laverty weet normaal gezien altijd zijn funny bone zitten.

@RubenNollet