Wat je ook van zijn films vindt, je kan niet ontkennen dat Bruno Dumont een van de merkwaardigste cineasten is die er in Frankrijk rondlopen. Ik moet toegeven dat het even geduurd heeft voor ik door had hoe geestig zijn werk is, ook al omdat hij zijn humor bij voorkeur kurk- en gortdroog serveert. Of liever: zo deed de Noord-Franse regisseur het in het begin, zoals in het gelauwerde L’humanité (1999), een verhaal over een detective die zijn verdachten ondervraagt door hen — I kid you not — onder meer te besnuffelen.

Die film bracht in Cannes een soortement schandaal teweeg omdat de beide hoofdacteurs onderscheiden werden met een prijs, wat een deel van het publiek onbehoorlijk vond. Een zeer bekrompen reactie uiteraard, met name omdat Dumont sindsdien keer op keer bewees dat hij fantastische prestaties kan puren uit mensen die zelden of nooit voor een camera hebben gestaan.

Het is niet anders in Ma loute, een eigenaardig geval dat zich afspeelt tijdens de zomer van 1910. In een baai in het departement Pas-de-Calais — Dumonts thuisbasis — komen twee gezinnen uit compleet verschillende sociale lagen met elkaar in contact. In de ene hoek hebben we de Bruforts, een vissersfamilie met opvallende eetgewoonten, in de andere vinden we de Van Peteghems, rijkelui uit de stad. En zoals dat gaat in films valt de zoon van de ene familie voor de dochter van de andere.

Dat klinkt als een traditioneel romantisch drama, maar in de handen van Dumont krijgt Ma loute een geschifte draai. De regisseur gaat hier namelijk verder op de weg die hij insloeg met zijn miniserie P’tit Quinquin, een maffe komedie die pure slapstick mengt met emotie en een machtige look. Het probleem is alleen dat Dumont per se ook bekende acteurs in zijn film wou, en terwijl de niet-professionelen moeiteloos op de lachspieren werken met hun bizarre dialogen en gedrag stellen Juliette Binoche en vooral Fabrice Luchini zich geweldig aan.

@RubenNollet