Wat de kwaliteiten van boekbewerkingen betreft, zijn en blijven de meningen verdeeld. Ook ten huize Vertigo. Naar aanleiding van de verfilming van Divergent vroegen we aan onze eigen filmredacteurs wat ze nu eens écht goeie filmbewerkingen vonden en waar ze gekrulde tenen van kregen. De resultaten leveren je een blik op in de geesten van onze meest dierbare medewerkers.

Ook Bernard Van De Popeliere heeft een uitgesproken mening over geweldige en waardeloze boekverfilmingen.

LOVE

Film: One Flew over the Cuckoo’s Nest (1975) van Miloš Forman

Bron: One Flew over the Cuckoo’s Nest (1962) van Ken Kesey

In Ken Kesey’s schitterende roman is een ogenschijnlijk doofstomme Indiaan het hoofdpersonage en de verteller. In de film van Miloš Forman is het herrieschopper Randle P. McMurphy (Jack Nicholson) die de boel op stelten zet in een psychiatrische inrichting. De film kreeg de 5 belangrijkste Oscars, onder meer voor Nicholson, Forman en de beste scenarioadaptatie.

 

Film: No Country for Old Men (2007) van Joel & Ethan Coen

Bron: No Country for Old Men (2005) van Cormac McCarthy

Joel en Ethan Coen verfilmden de bloedstollende roman van Cormac McCarthy vrij letterlijk. Maar hun schitterende casting – vooral van Javier Bardem als psychopaat Anton Chigurh en een treurig kijkende Tommy Lee Jones als vermoeide sheriff – maakt de personages nog straffer dan in het boek. Een hele krachttoer, want het boek was verpletterend. En dat is de prent ook. Hij won Oscars voor onder meer de film, de Coens, Bardem en de scenarioadaptatie.

Film: The Godfather (1972) van Francis Ford Coppola

Bron: de roman The Godfather (1969) van Mario Puzo

De misschien wel beste film aller tijden is gebaseerd op een misdaadroman die niet tot de Grote Literatuur wordt gerekend. Mario Puzo’s gangsterverhaal was vooral bedoeld als amusement voor op het vliegtuig of toilet. De schrijver werkte zelf mee aan het scenario en werd dankzij de film wereldberoemd. The Godfather kreeg Oscars voor Beste Film, Beste Acteur voor Marlon Brando en de scenarioadaptatie van Puzo en regisseur Francis Ford Coppola.

 

HATE

Film: Life of Pi (2012) van Ang Lee

Bron: Life of Pi (2001) van Yann Martels

Yann Martels roman over een schipbreukeling die in het gezelschap van een tijger maandenlang op zee ronddobbert in een reddingssloep, was bijzonder meeslepend, origineel, grappig en ook wel een beetje filosofisch. De film van Ang Lee is visueel verbluffend dankzij de 3D die hier fantastisch werkt. Maar jammer genoeg is hij niet echt aangrijpend en soms zelfs een tikje vervelend. De humor ontbreekt en misschien had die raamvertelling niet gehoeven. Tegenvaller, toch wel.

 

Film: The Human Stain (2003) van Robert Benton

Bron: The Human Stain (2000) van Philip Roth

De roman van Philip Roth ging over een gepensioneerde professor die een affaire begint met een ongeschoolde en nogal sletterige, 30 jaar jongere vrouw. En dat is niet zijn enige geheim: de prof heeft Afro-Amerikaans bloed in de aderen en wil dat liever niet geweten hebben. Daardoor is de casting van Anthony Hopkins in de hoofdrol op zijn zachtst uitgedrukt behoorlijk ongeloofwaardig. Net als die van Nicole Kidman als zijn nogal vulgaire minnares. Het resultaat is een onnozele film die gebaseerd is op een goed boek.

 

Film: De Leeuw van Vlaanderen (1985) van Hugo Claus

Bron: De Leeuw van Vlaanderen (1838) van Hendrick Conscience

De roman van Conscience las ik als tiener die niets beters te doen had. Het bleek een behoorlijk gefingeerd verhaal over de Slag der Gulden Sporen (1302) vol gezwollen romantiek en stokkerige dialogen. De film van Hugo Claus uit 1985 is nog onnozeler, ondanks de aanwezigheid van Jan Decleir. De reden? De eens te meer houterige dialogen, met daarbovenop het tekort aan figuranten om de veldslag geloofwaardig te maken. Nu lijkt deze meer op een voetbalmatch tussen mensen met rare kleren aan dan op een bittere eindstrijd. Het levert een film op die nog meer folkloristisch is dan de roman.

 

@BVdPopeliere