De Zuid-Koreaanse reigsseuse Sharon Choi vergezelde Bong Joon Ho als tolk vanaf Cannes, waar Bongs Parasite de Gouden Palm won, tot en met de Oscaruitreiking, waar de film vier prijzen in de wacht sleepte.

In een essay beschrijft Choi haar avontuur. “De voorbije zes maanden waren een wazige mengelmoes van nieuwe steden, microfoons, goed nieuws en oneindig veel citroenthee met honing om mijn stem te bewaren,” schrijft ze.

“Ik werd van de ene menigte naar de andere gebracht en schudde de hand van honderden mensen wiens ogen blonken van opwinding omdat ze net een bijzondere film hadden gezien,” vervolgt ze.

“Op eenzame momenten besefte ik hoe absurd het was handzeep te delen met een man rond wiens werk ik filmavonden organiseerde aan de universiteit. Hoewel ik nog maar een paar kortfilms op mijn naam heb staan, belandde ik in het hart van Hollywood.”

Choi was net begonnen aan een nieuw scenario toen ze voor het eerst gevraagd werd om voor Bong te tolken. Eerder deed ze hetzelfde voor Bongs Zuid-Koreaanse collega Lee Chang-dong tijdens interviews voor zijn film Burning.

Later werd Choi meegevraagd naar Cannes. “Er hing een voelbare spanning in de zaal toen Parasite in première ging,” schrijft Choi. “Het was heel ontroerend om te zien hoe een film over mijn thuisland mensen van zo veel verschillende culturen raakte.”

“Omdat ik als kind twee jaar in de Verenigde Staten heb doorgebracht, ben ik een soort hybride: te Zuid-Koreaans om Amerikaans te zijn, te Amerikaans om Zuid-Koreaans te zijn en niet eens Zuid-Koreaans-Amerikaans. Parasite doorbrak echter alle barrières.”

“Oorspronkelijk had men mij maar twee dagen nodig, maar uiteindelijk stond ik tijdens de slotceremonie backstage te zweten tot Parasite als enige film nog geen prijs gewonnen had.”

Volgens Choi was Bong heel aangenaam om mee samen te werken. “Hij maakte mijn job gemakkelijk door heel attent te zijn,” schrijft ze. “Het holp dat ik vertrouwd was met zijn filmtaal, aangezien ik essays over hem geschreven had aan de universiteit.”

Anderzijds kampte Choi naar eigen zeggen met oplichterssyndroom ofwel het idee dat ze haar plaats niet verdiende. “Bovendien was ik bang dat ik de woorden van een heel geliefde artiest verkeerd zou weergeven tegenover mensen die ik al mijn hele leven bewonder.”

“De enige remedies tegen plankenkoorts waren korte meditatieoefeningen van tien seconden backstage en de wetenschap dat niemand naar mij aan het kijken was.” Ten slotte vermeldt Choi dat ze in tegenstelling tot wat eerder bericht werd niet aan een langspeler over het awardsseizoen werkt, maar aan een kleiner Zuid-Koreaans verhaal.

Lees Chois volledige essay hier.

Bron: IndieWire