Met twee Golden Globes, een staande ovatie van de acteurswereld op de Screen Actors Guild Awards en maar liefst negen Oscarnominaties toont Birdman zich als een echt prijsbeest. Ook hoofdacteur Michael Keaton wordt met deze ‘comeback’ flink bejubeld. Maar is de film de hype ook waard?

Populariteit is het wulpse nichtje van prestige. Dat vertrouwt de eigenzinnige method actor Mike (Edward Norton) zijn collega Riggan Thomson (Michael Keaton) toe na een geflopte repetitie. Riggan is in het verhaal van Alejandro González Iñárritu een has-been-acteur die ooit heel wat bekendheid genoot. Tijdens een vorig leven vertolkte hij namelijk de gevleugelde superheld Birdman in een heuse Hollywoodfranchise. In een ambitieuze poging om zijn carrière een nieuwe wending te geven, zet hij een Broadway-adaptie van Raymond Carver’s kortverhaal What We Talk About When We Talk About Love op poten.

De intenties van Riggan worden van de meet af aan in twijfel getrokken. Snobistische filmcritici die met Barthes zwaaien, drijven de spot met hem. De vakliteratuur zweert hem nog voor de opvoering genadeloos de grond in te boren. Ook zijn afkickende dochter Sam (een geniale Emma Stone) verwijt hem ijdelheid: “You are not doing this for art’s sake, you are doing this to be relevant again.” Riggan heeft het moeilijk om voet bij stuk te houden. Die angst en onzekerheid worden verpersoonlijkt als Birdman zelf, Riggans boosaardige superheldengeweten dat hem te pas en te onpas adviseert. “Don’t call it a comeback, he’s been here for years.” Riggan worstelt met zijn wil om kwaliteit op te voeren enerzijds en zijn zucht naar erkenning anderzijds.

Bekendheid lijkt het eindspel van elke acteur die het vak betreedt, ongeacht de goede bedoelingen. Daar speelt Birdman op in. De film voelt het lege showmanship van Tinseltown aan de tand. Het opvoeren van een cast die bekend is met grote Hollywoodproducties (Keaton, Stone en Norton waren bijvoorbeeld allemaal te zien in enorm populaire superheldenfranchises) is een meta-instrument dat aan de hand van constante referenties gedurende de hele prent met je hoofd speelt.

Spelletjes, jawel. Iñárritu schiet met scherp, maar niet altijd raak. De kritiek op Hollywood en de media die rond al die bling zweeft, lijkt veelbelovend maar blijft uiteindelijk toch braafjes. Birdman wordt zo een satire die niet altijd durft te bijten. Je ne suis pas Birdman, alors. Toch is het snel vergeven: puur technisch toont Iñárritu zich van zijn sterkste kant. Daarbij krijgt hij de hulp van Gravity-cinematograaf Emmanuel Lubezki. Birdman wordt gepresenteerd als één lange Hitchcockiaanse take. Die techniek wil het chaotische theateraspect extra in de verf zetten.

Achter de coulissen krioelt namelijk een mierennest aan figuranten. Het hectische tempo waarin de levens van de acteurs zowel op als naast de planken in elkaar voortvloeien, houdt constant de vaart in het verhaal. De ingewikkelde verhoudingen tussen alle personages, niet in het minst de complexe vader-dochterrelatie van Riggan en Sam, leveren een intrigerend Leven zoals het is: Broadway op. De fenomenale prestaties van Michael Keaton en Emma Stone vormen daarbij de kers op de taart.

Geloof de hype dus: Birdman’s gonna knock you out.

Regie Alejandro González Iñárritu
Cast Michael Keaton, Emma Stone, Edward Norton, Zach Galifianakis, Noami Watts
Speelduur 1u59
Vanaf 28 januari in de bioscoop

>>KLAP

Batman-alumnus Michael Keaton maakt een comeback van jewelste als een voormalige franchise-ster die zich op een bloedserieus Broadwaystuk stort. Amores Perros– en Babel-regisseur Alejandro González Iñárritu combineert een visueel spektakel met de grote vragen des levens.

@ANK2D2