“Based on true events.” Het is een vreemde aankondiging voor een film van Tim Burton. ‘s Mans oeuvre – of het nu gaat om Batman, Alice in Wonderland of Corpse Bride – heeft doorgaans weinig uitstaans met de werkelijkheid – tenzij uw leven zich afspeelt in een wereld waarin sprookjesachtige gotiek en vreemd gekostumeerde Johnny Depp-personages tot de dagdagelijkse realiteit behoren.

Big Eyes wijkt dan ook op meerdere vlakken af van de klassieke Burton-formule. Zo speelt het verhaal zich grotendeels af in het zonnige San Francisco en op het nog zonnigere Hawaii. En het typische zwart-blauwe kleurenpalet moet baan ruimen voor rijk gesatureerde pasteltinten. Bij momenten moesten we zelfs denken aan de films van Wes Anderson, al zal het bijrolletje van Jason Schwartzman daar ook wel voor iets tussen zitten.

Nu moeten Burton-fans niet meteen panikeren. Wie het schromelijk onderschatte Big Fish heeft gezien, weet dat de excentrieke cineast met succes buiten zijn eigen lijntjes kan kleuren. Bovendien is het onderwerp nog steeds vintage Burton. Het hoofdpersonage van deze eigenzinnige biopic is immers Margaret Keane (Amy Adams), de kunstenares die in de jaren zestig hoge ogen wierp met haar schilderijen van magere weeskindjes met gigantische ogen. Nu ja, eigenlijk was het haar man Walter (Christoph Waltz) die met alle lof ging lopen. Deze mislukte schilder was een gewiekst zakenman, die Margarets schilderijen verkocht als waren het de zijne en zo een fortuin en roem vergaarde.

Burton moet zich dus inhouden wat decors en vreemde sfeertjes betreft, maar slaagt er toch in enkele typische ingrediënten binnen te smokkelen. Lees: een fascinatie met klassieke Hollywoodsterren (zie: Ed Wood), Amerikaanse familiekitsch (zie: Edward Scissorhands) en de theatrale kostuums van costumière Colleen Atwood (zie zowat alle live action Burtonfilms).

Bovendien is Walter Keane een totaal geflipt, Burtonesk personage. Al is dat meteen ook één van de grootste manco’s van de prent. Christoph Waltz actéért zo nadrukkelijk en zo over the top dat Walter nooit een tastbare figuur wordt. Uiteindelijk verwordt de antagonist tot de zoveelste karikatuur met die inmiddels vervelende Waltz-grijns. Hoe demonischer de op roem beluste maniak wordt, hoe onevenwichtiger de film wordt.

Het contrast met de prestatie van Adams kon nauwelijks groter. Zelfs onder een heerlijk foute pruik slaagt de actrice erin om een meeslepend hoofdpersonage te creëren. Ze weet je als kijker nét voldoende bij je nekvel te grijpen in een film die soms wat emotionele diepgang mist. Margaret Keane is een vrouw met wie je medelijden hebt, maar ze wordt nooit zielig. Een moeilijk evenwicht, maar Adams balanceert moeiteloos op die dunne grens.

Het is een beetje jammer dat Burton zelf niet altijd over die elegantie beschikt. Vreemde bijrollen komen en gaan en het verhaal mist – zeker naar het einde toe – spankracht en ritme. Burton kiest voor een ontroerende ondertoon, maar de emotionele punch blijft uit. Deels door de karikaturale rol van Waltz, deels door de rommelige vertelling. Gelukkig ziet alles er nog steeds verrukkelijk uit. Zelfs een ingehouden Burton levert nog steeds visuele rijkdom af.

>>KLAP

Tim Burtons handtekening staat nog steeds in dikke letters onderaan zijn werk, maar de gimmicks uit Edward Scissorhands of Dark Shadows worden ingeruild voor de emotionele toon van Big Fish. Een geweldige Amy Adams zorgt voor het kloppende hart van de film.

Regie Tim Burton
Cast Amy Adams, Christoph Waltz
Speelduur 1u46
Vanaf 18 maart in de bioscoop

@Ewoud51