Hoewel de straten in Ridley Scotts sci-fi-epos Blade Runner gevuld zijn met mensen, bekruipt de kijker een gevoel van eenzamheid. In een video-essay legt Matt Draper uit hoe Scott en zijn team dat verwezenlijkten.

Scott creëerde samen met director of photography Jordan Cronenweth een groots universum, mooi in al zijn industriële lelijkheid. Maar het is niet alleen visueel aantrekkelijk: uit de overvloed aan mensen, neonverlichting en de aanhoudende regen spreekt ook een diep gevoel van isolement. Cronenweth speelt bovendien met het contrast tussen de weidse beelden van de stad en close-ups van eenzame figuren.

De soundtrack van Vangelis versterkt dat gevoel nog volgens Draper. De componist gebruikt saxofoonmelodieën en vermengt die met donkere synthesizers, waardoor het isolement dat we kennen uit film noirs een futuristisch kantje krijgt. De soundtrack en cinematografie creëren zo samen een futuristische stad vol eenzame mensen, die verrassend herkenbaar is.

Bron: The Playlist