Je hebt films en je hebt filmfilms. Vraag maar aan Zack Snyder, de cineast wiens popcornspektakels zo bombastisch en over the top zijn dat zelfs Wagner ze als waanzinnig zou afdoen. Soms mondt die aanpak uit in instant-klassiekers (zijn Dawn of the Dead-remake), soms gaat hij frontaal op zijn bek (Sucker Punch, iemand?), maar één ding staat buiten kijf: Snyders films laten niemand onbewogen.

Over de finale van zijn Superman-prent Man of Steel – met een torenhoog onschuldig slachtoffercijfer – werd bijvoorbeeld meer gediscussieerd dan over de vier seizoenen van De mol tezamen. Of de regisseur rekening hield met verwijten à la ‘disaster porn van de duizelingwekkendste soort’ valt te betwijfelen, maar hij en zijn scenaristen hebben wel slim ingespeeld op de controverse.

Batman v Superman: Dawn of Justice begint immers tijdens de voorgenoemde eindsequentie waarin Superman (Henry Cavill) de boosaardige General Zod een rampzalig lesje leert. De focus ligt ditmaal echter op Bruce Wayne (Ben Affleck). De steenrijke zakenman, die ’s nachts wel eens een vleermuispak durft aantrekken, ziet machteloos toe hoe een van zijn gebouwen vol medewerkers met de grond gelijkgemaakt wordt, en beslist een eitje te pellen met de held in de rode cape.

Dat gegeven op zich lijkt al genoeg materiaal voor een blockbuster van formaat. Maar laat het over aan Snyder om nog tig andere plotlijnen toe te voegen. Een ingetogen greep: Supermans positie wordt zowel op politiek als religieus vlak alsmaar meer in vraag gesteld, ene Lex Luthor (Jesse Eisenberg) toont wel heel veel interesse in de overblijfselen van Zod en diens ruimtetuig, en het regent referenties naar andere superhelden uit de DC Comics-catalogus (waarover films in de pijplijn zitten).

Dat zorgt ervoor dat Batman v Superman: Dawn of Justice iets heeft van een kolossale kakofonie. Het ene moment word je murw geslagen door oog- en oorverdovende actiesequenties, om daarna drammerige dialogen en hopeloze humor in je strot geramd te krijgen. Vreemd genoeg betekent dat echter niet dat Snyder een draak van formaat heeft gemaakt.

‘s Mans duistere aanpak – die in Man of Steel als een tang op een varken aanvoelde – blijkt deze film als gegoten te zitten. De wereld is na het Zod-incident simpelweg stukken somberder. En Wayne/Batman wordt geportreteerd als een door een door getraumatiseerde figuur wiens nachtmerries beangstigerende taferelen opleveren dan de gemiddelde hedendaagse horrorfilm – meteen de ideale manier om afstand te nemen van de realistische inslag van Christopher Nolans Dark Knight-trilogie.

Daarnaast blijkt net zoals in The Avengers dat superheldenonderonsjes best intrigerend kunnen zijn. Sterker nog: daar waar Man of Steel voor de zoveelste keer bewees dat Superman niet bepaald het meest beklijvende comicpersonage aller tijden is, geeft het conflict met Batman hem ditmaal een menselijke dimensie die ervoor zorgt dat je zelfs mee begint te leven met terminale houten klaas Cavill.

Een perfecte film is Batman v Superman: Dawn of Justice dus allesbehalve. Maar de kans is klein dat je dit jaar nog zo’n verrukkelijke verzameling krankzinnige tableaus vol getormenteerde übermenschen op het witte doek zal zien. Nog een troost: Wonder Woman (Gal Gadot) steelt – ondanks haar korte screen time – de show!

>>KLAP

Liefhebbers van Zack Snyders Man of Steel moeten geen seconde twijfelen om deze sequel tot zich te nemen. En ook comicfans die nood hebben aan een duistere dosis anti-Marvelspektakel weten wat gedaan.

Regie Zack Snyder
Cast Ben Affleck, Henry Cavill, Gal Gadot
Speelduur 2u33
Vanaf 23 maar in de bioscoop

@Waanzinema