Na onder meer Paul Mazursky (Alex in Wonderland), Woody Allen (Stardust Memories) en Paulo Sorrentino (Youth) heeft nu ook de Mexicaanse regisseur Alejandro González Iñárritu zijn Otto e mezzo gemaakt. Je kunt er echt niet naast kijken: de film begint met een schaduw die hoger en hoger tracht te springen en uiteindelijk boven het landschap zweeft, min of meer zoals Marcello Mastroianni dat deed in de legendarische Fellini-film, om vervolgens samen met de protagonist in het labyrint van zijn herinneringen te graven.

Iñárritu’s alter ego in Bardo heet Silverio (Daniel Giménez Cacho), een journalist die een belangrijke documentaire heeft gemaakt en door de Amerikanen op handen wordt gedragen. In Mexico moeten ze daar eens goed mee lachen, wat Silverio onzeker maakt. Terecht, want zelfs een ‘goede’ collega, lijkt hem belachelijk te willen maken op de nationale televisie.

Die twijfel in zichzelf en het idee dat hij misschien te veel succes kent, dwingt Silverio diep te graven in zijn herinneringen en zich af te vragen of hij het er goed van afgebracht heeft als journalist, maar ook als zoon, echtgenoot en vader. Tegelijk duikt hij ook in het collectieve geheugen van zijn moederland Mexico en het extreme geweld dat het land nog steeds in zijn greep heeft.

Bardo is zo’n arthousefilm die te nemen of te laten is. Zoals in Otto e mezzo valt er geen echt coherent verhaal te bespeuren. Er wordt verondersteld dat je de carrière van Iñárritu een beetje gevolgd hebt en dat je iets weet over de geschiedenis van Mexico. Bovendien moet je bereid zijn om deze audiovisuele psychoanalyse 159 minuten vol te houden.

Als een regisseur zichzelf als onderwerp neemt, krijgt het resultaat al snel het label van ‘pretentieus’, ‘navelstaarderij’ of ‘egotrip’. Daar vraag je als kunstenaar eigenlijk om wanneer je jezelf gaat meten met iemand als Fellini, een van de eerste filmkunstenaars die het waagde om zichzelf als onderwerp te nemen. Iñárritu en zijn geniale Director of Photography Darius Khondji (Seven, The Lost City of Z) weten echter zo’n geweldige sequensen voor hun lens te toveren dat je hen veel vergeeft. Vooral de bevreemdende scène waarin Silverio door met lichamen bezaaide straten loopt, is er eentje om nooit te vergeten.     

>>Klap

Alejandro González Iñárritu keert voor het eerst sinds Amores perros terug naar Mexico voor zijn versie van Fellini’s Otto e mezzo. Centraal staat een journalist die een reis maakt door het labyrint van zijn herinneringen en het collectieve geheugen van zijn land.

Regie Alejandro González Iñárritu
Cast Daniel Giménez Cacho, Griselda Siciliani, Ximena Lamadrid
Speelduur 2u39
Vanaf 16 november in de bioscoop