“Idioten…” Telkens opnieuw gromt de 59-jarige Ove het voor zich uit als hij weer eens in aanraking is gekomen met een medemens. Overal waar hij draait of keert, ziet hij volk dat niet voldoet aan de normen die hij zichzelf en de rest van de wereld oplegt. Het moet ook gezegd dat die normen bijzonder streng zijn: Ove is een onverbeterlijke regelneef, een man die zich altijd vastgeklampt heeft aan allerlei voorschriften en routines en die verwacht dat iedereen zich daar ook aan houdt.

Zijn hele volwassen leven lang had hij zijn echtgenote Sonja als steun en toeverlaat, een vrouw die qua karakter zowat zijn tegenovergestelde was maar die hem ook perfect aanvulde. Nu is ze al een half jaar gestorven en weet Ove met zichzelf geen blijf. Hij haspelt zijn routines nog wel af — elke ochtend een inspectie van de wijk waar hij woont, elke middag een bezoekje aan het kerkhof om met Sonja te praten, elk weekend een taartje eten in Sonja’s favoriete bistro — maar hij put er steeds minder voldoening uit. Dat mogen de mensen uit de wijk, die om de haverklap een snauw en een grom naar het hoofd krijgen, ook ervaren.

Op een dag besluit Ove dat het genoeg is geweest. Hij zegt zijn telefoonabonnement op, trekt zijn beste maatpak aan, legt zijn haar goed, klimt op een voetenbankje, steekt zijn hoofd door de strop die hij aan het plafond heeft vastgemaakt en laat zich langzaam voorover hangen. Maar net op dat moment ziet hij door het raam zijn nieuwe overburen arriveren, onder wie de hoogzwangere Parvaneh, een parmante en levenslustige vrouw van Iraanse origine.

Het ijskoude hart van een norse kerel smelt door toedoen van een warmbloedige dame, het lijkt een stramien dat je al veel vaker hebt gezien. A Man Called Ove ontsnapt echter om verschillende redenen aan de verlammende voorspelbaarheid. De film is om te beginnen gekruid met een heerlijk donker gevoel voor humor. Ove probeert bijvoorbeeld op allerlei manieren zelfmoord te plegen en zich te verenigen met zijn geliefde Sonja, en elke keer gooit er iets of iemand roet in het eten. Bovendien ontspint zich na verloop van tijd zowaar een oprecht ontroerend drama, zonder dat je ooit de indruk hebt dat regisseur Hannes Holm de tranen probeer te forceren.

Maar de belangrijkste troef is het karakter van Ove en de ronduit fantastische vertolking van de Zweedse gigant Rolf Lassgård (vooral bekend vanwege misdaadseries als Wallander, Den fördömde en Death of a Pilgrim). Het personage is namelijk veel meer dan zomaar een beminnelijke brombeer. Zoals Lassgård hem speelt, ontpopt hij zich als een soort Zweedse Don Quichote. Hij blijft het tegen beter weten in opnemen tegen de ‘Mannen met de Witte Hemden’ en het onrecht dat die anonieme bureaucratische krachten aanrichten. Neem Ove in de armen, zou ik zeggen.

 >>KLAP

Zwarte Zweedse tragikomedie in de trant van De 100-jarige man die uit het raam klom, met een onweerstaanbare Rolf Lassgård in de rol van een 59-jarige brompot die moet vaststellen dat het niet zo eenvoudig is om afscheid te nemen van het leven.

Regie Hannes Holm
Cast Rolf Lassgård, Bahar Pars, Ida Engvoll
Speelduur 1u56
Vanaf 22 juni in de bioscoop

@RubenNollet