Zelden deed een film me zo vreemd opkijken als de musical die in de Verenigde Staten ondertussen is uitgegroeid tot dé cinemahype van het moment.

Toen ik Damien Chazelles Whiplash-opvolger voor het eerst zag, deed hij me niets. Oké, niets is misschien overdreven. Maar op geen enkel moment voelde ik het wow-gevoel waar iedereen het over had. De tweede maal was ik echter compleet ondersteboven van het relaas van twee dromers die het elk op hun manier willen maken in Hollywood.

Enerzijds omdat ik plots helemaal mee was – zelfs de niet al te fantastische zangkwaliteiten van hoofdacteurs Emma Stone en Ryan Gosling wisten me ditmaal tot op het bot te charmeren. Anderzijds omdat ik nog nooit zo anders op een film had gereageerd. Het ging werkelijk om een verschil van dag en nacht. Daar waar ik me de eerste maal bijna had zitten vervelen, wilde ik tijdens mijn tweede keer dat the end voor immer en altijd uitbleef.

Misschien lag het aan de wel heel verschillende locaties waar ik de film zag – beide relatief nieuwe zalen, maar de ene badend in holle commercialiteit en de andere feestend in pure filmliefde. Crucialer is echter het sprookjesachtige aspect van het project. Veel werd reeds geschreven over de gok die Hollywood met deze film waagde en terecht, want geef toe: een musical zonder greintje ironie, daar heb je niet elke dag zin in.

Toch is net dat gebrek aan cynisme de grootste troef van La La Land. Chazelle voert geloofwaardige personages op die je zowel kunnen meeslepen als irriteren, die tegelijk grappig, charmant én ergerlijk zijn net omdat ze zich als mensen van vlees en bloed gedragen. Dat ze regelmatig beginnen te zingen en te dansen zal zelfs de grootste musicalhater er met plezier bijnemen omdat de imperfectie van die sequenties alleen maar bijdraagt tot de wonderlijke sfeer waarin de film baadt.

Kers op de taart is een bitterzoete finale om u tegen te zeggen, waarin Chazelle ondanks zijn 32 korte levensjaren hetzelfde soort levenswijsheid etaleert als de 80-jarige Woody Allen door al het voorgaande voor een laatste maal op te hemelen en daarna met de grond gelijk maakt.

En daarom zijn die 14 Oscarnominaties meer dan verdiend!

>>Klap

‘Singin’ in the Rain’ voor de Spotify-generatie is misschien wel heel kort door de bocht. Maar Whiplash-regisseur Damien Chazelle weet een schijnbaar gedateerd genre perfect up te daten en regelmatige witte doek-partners Emma Stone en Ryan Gosling eindelijk de samenwerking te geven die ze verdienen.

Regie Damien Chazelle
Cast Emma Stone, Ryan Gosling, J.K. Simmons
Duur 2u08
Vanaf 25 januari in de bioscoop