“Rogue One is absoluut geen politieke film”, verzekerde Disney-CEO Bob Iger nadat enkele rechtse rakkers de hashtag #DumpRogueOne hadden gelanceerd omdat ze het Huis van de Muis verdachten van het verspreiden van anti-Trump-propaganda. Het is een van de vele voorbeelden van de absurde tijden waarin we leven. Een tijdperk waarin – sorry, Bob – alles politiek is. In dat opzicht is de eerste Star Wars-spin-off een progressief statement om u tegen te zeggen.

In tegenstelling tot met The Force Awakens wordt er ditmaal niet op veilig gespeeld. Sterker nog: dit is de meest ontregelende Star Wars-bioscoopervaring die ondergetekende ooit onderging. Ik had immers nooit verwacht herinnerd te worden aan witte doekklassiekers als Days of Heaven, Blade Runner en Zero Dark Thirty tijdens het bekijken van de populaire sciencefictionsaga. Zo tastbaar geeft regisseur Gareth Edwards en de zijnen de galaxy far, far away weer dankzij een mooie mix van handheld, klassieke fotografie en verbluffende special effects.

Maar ook inhoudelijk worden er flink wat verwachtingspatronen – al dan niet met een laserpistool – aan stukken geblazen. Hoofdpersonage Jyn Erso (Felicity Jones) is nog meer dan Ridley uit The Force Awakens de female lead die de franchise hoogdringend nodig had. Haar schofterige mederebel Cassian Andor (Diego Luna) doet Han Solo op een ondeugende bengel lijken. En ook de overige leden van het groepje verzetsstrijders dat de plannen van de Death Star probeert te stelen zijn allesbehalve onschuldige lammeren.

Daarnaast is Rogue One het soort oerdegelijke (wo)men on a mission-film dat Suicide Squad poogde te zijn. Met als gigantische extra een realistisch Jan met de pet-achtig perspectief op het relaas dat we tot op heden vanuit het enigszins verheven standpunt van het geslacht Skywalker te zien kregen. Op die manier krijgen zelfs oude bekenden – en dat zijn er meer dan je denkt – een nieuwe dimensie die hen des te (on)menselijker maakt.

Perfect is deze Star Wars Story niet. Bepaalde gebeurtenissen boeten in aan impact omdat er wel heel veel tegelijkertijd gaande is. De score van Michael Giacchino ontbeert de punch van de klassieke John Williams-composities. En je kan je afvragen of Edwards rauw-realistische mise-en-scène geen afbreuk doet aan de statige magie die de Episodes uitademen. Niettemin bewijzen Disney en Lucasfilm met hét filmevent van de eindejaarsperiode dat durf en hoop nog steeds welig tieren, zowel in die verre melkweg als hier op aarde.

Als dat geen statement is…

>>Klap

De eerste Star Wars-spin-off is een variant op men on a mission-films à la The Dirty Dozen, maar dan gesitueerd in de gekende galaxy far, fay away. In vergelijking met de Episodes is het morele drijfzand dieper, de actie brutaler en de look ruwer. Schrik niet als je moet denken aan witte doekparels als Badlands, Blade Runner en Zero Dark Thirty.

Regie Gareth Edwards
Cast Felicity Jones, Diego Luna, Forest Whitaker
Speelduur 2u14
Vanaf 14 december in de bioscoop