“Een interessant verhaal met interessante personages, verteld op een interessante manier.”

Dat is de definitie van een goede film volgens Frank Daniel, scenariogrootmeester en voormalig artistiek directeur van het Sundance Institute. Zou hij Toni Erdmann een goede film hebben gevonden? Waarschijnlijk niet.

In Cannes was deze Duitse productie in de ogen van de verzamelde filmpers een van de beste films van het festival. Dat het een goede Duitse komedie betrof – een schijnbare paradox, nietwaar? – is een factor die ongetwijfeld meespeelde in de lofbetuigingen.

Ook mooi meegenomen: Toni Erdmann duurt bijna drie uur en verveelt nooit echt. Dat heeft te maken met de uitstekend uitgewerkte hoofdpersonages: een harde zakenvrouw en haar grappenmakende vader, bijzonder fraai vertolkt door Sandra Hüller en Peter Simonischek.

Toch werd Toni Erdmann in Cannes niet bekroond met een prijs. En misschien was dat wel terecht op een feest waar cinema centraal staat.

De film ziet er immers uit als een vlakke televisieproductie. Alsof cineaste Maren Ade een cameraman inhuurde die in het verleden alleen maar afleveringen van Tatort heeft ingeblikt. Kleurlozer kan een film echt niet zijn.

Net zoals veel Duitse cineasten vertikt Ade het om een persoonlijke stijl op het script los te laten. Misschien moet ze eens aandachtig naar de films van de gebroeders Dardenne kijken. Die gaan over mensen met een kleurloos bestaan, maar zijn op stilistisch vlak heel persoonlijk.

Toni Erdmann bevat dus een interessant verhaal met interessante personages, maar wordt helaas op een niet zo interessante manier verteld. Dat verklaart waarschijnlijk waarom de Cannes-jury niet viel voor de komedie en bijna een orgasme kreeg van het zeer persoonlijke, maar eigenlijk onuitstaanbare Juste la fin du monde van wildebras Xavier Dolan.

Maar laten we het kind toch niet met het badwater weggooien. Toni Erdmann heeft zonder twijfel veel verdiensten die veel mensen zullen bekoren. Script en vertolkingen zijn immers van de bovenste plank.

Maar grote cinema? In geen geval.

>>KLAP

Een Duitse komedie die bijna drie uur duurt? Inderdaad! Een geestige karakterstudie over een gekke vader die toenadering zoekt tot zijn overwerkte en verkrampte dochter. Net Harry and Tonto, maar dan met een dochter in plaats van een kat en Jack Nicholson uit One Flew over the Cuckoo’s Nest als oude pa.

Regie Maren Ade
Cast Sandra Hüller, Peter Simonischek, Ingrid Bisu
Speelduur 2u41
Vanaf 17 augustus in de bioscoop

@ChrisCraps