De Griekse filosofen wisten al dat alle wijsheid begint bij zelfkennis. Op dat vlak scoort Jesse Eisenberg alvast goeie punten. Toen hij zich aan tafel zette om het over zijn bijdrage aan Woody Allens openingsfilm Café Society te hebben, merkte één van mijn collega’s — dit soort high profile interviews wordt steevast in groep afgenomen — dat de acteur zijn paspoort bij zich had. En daar had Eisenberg een zeer opmerkelijke uitleg voor.

“Ik neem straks het vliegtuig terug naar de States”, antwoordde hij zonder verpinken, “en iemand heeft alvast mijn bagage opgehaald. Maar omdat ik paranoïde ben, liet ik mijn paspoort liever niet in mijn koffer zitten.” Vervolgens stak hij een geplooide witte envelop omhoog die hij in de andere hand had. “Hier zit trouwens mijn geld in”, voegde hij eraan toe. “Ik ben dus paranoïde en joods.”

Om de rest van de Café Society-kliek er ook nog even bij te betrekken: Woody Allen vindt zichzelf een complete kluns als het op het verleiden van vrouwen aankomt, Blake Lively praat als een vakkundig gemediatrainde zakenvrouw, Corey Stoll is even kaal als sympathiek en Kristen Stewart barst van het enthousiasme als je haar een vraag stelt over haar regisseerplannen.

Zo’n stevige reeks interviewsessies heeft echter wel een gevolg op het aantal films dat je op een dag kan bekijken. Dat waren er vandaag dus maar twee. Ken Loach laat in I, Daniel Blake zien dat hij na zijn hyperkorte carrièrepauze nog precies dezelfde bevlogen sociale tragikomedies maakt als ervoor, en iemand had Marco Bellocchio een goeie schaar cadeau moeten doen voor hij aan de montage van Fai bei sogni begon. Zijn drama over een man die als kind zijn moeder plots verloor en die leemte maar niet kan vullen, zou zeker een half uur slanker kunnen zijn.

@RubenNollet