Man, wat lijkt hij op zijn vader! Die gedachte schiet geheid door je hoofd als Scott Eastwood voor het eerst in beeld verschijnt. Die staalharde en – als hij wil – toch poeslieve blik, die verbeten trek om de mond, die natuurlijke zelfverzekerdheid, hij heeft het allemaal van papa Clint geërfd. Dat hij het pas op zijn 38e aandurft om uit de schaduw van zijn vader te stappen, zegt anderzijds ook iets over de artistieke talenten waarmee hij gezegend is. The Longest Ride is ook niet de film die het tegendeel bewijst.

Zelfs met zijn beperkte acteervaardigheden is Eastwood nog altijd het interessantste wat deze romantische tragedie te bieden heeft. Of liever: wat de hedendaagse helft van het verhaal betreft. The Longest Ride is namelijk gebaseerd op een roman van Nicholas Sparks, en zoals we al weten sinds de filmversie van diens Message in a Bottle houdt de schrijver van liefdeshistories waar heden en verleden door elkaar lopen. Als het even kan, wordt die link bovendien gelegd via brieven of andere persoonlijke schrijfsels.

Zo ging het in The Notebook, Dear John, The Lucky One en Safe Haven, en zo gaat het ook in The Longest Ride. We maken eerst kennis met Sophia, een New Yorkse kunststudente die een beurs krijgt voor een universiteit in North Carolina. Daar ontmoet ze Luke (het personage van Eastwood), een rijzige cowboy die de ambitie koestert om een van de beste bull riders van het land te worden. Op een regenachtige avond ontdekken ze een auto die van de weg is geraakt, met achter het stuur de bejaarde en half bewusteloze Ira (rol van Alan Alda). Voor ze hem naar het ziekenhuis brengen, stamelt hij nog net dat ze een kistje uit de verongelukte auto moeten redden. Dat bevat een verzameling brieven die Ira aan zijn overleden echtgenote Ruth schreef.

Via die brieven komen we het hele levensverhaal van Ira en Ruth te weten. Dat is op zich bizar, want het betekent dat Ira zijn vrouw brieven schreef waarin hij alles vertelde wat ze samen al meegemaakt hadden. Maar soit, omdat het best een ontroerende historie is en omdat acteurs Jack Huston en Oona Chaplin een mooi fictief koppel vormen, ga je daar nog in mee. Dat geldt dan weer hoegenaamd niet voor de opbloeiende romance tussen Sophia en Luke, wat alles te maken heeft met de compleet onuitstaanbare hoofdvertolking van Britt Robertson, een actrice zonder enig charisma. Ik weet wel dat de liefde blind is, maar in dit geval blijkt ze ook nog eens doof, dom en dwaas.

>>KLAP

De tiende Nicholas Sparks­verfilming verschilt niet wezenlijk van voorgangers als The Notebook, The Best of Me en Dear John. Ook dit is een romantisch drama waar heden en verleden elkaar even innig in de ogen kijken als de hoofdpersonages.

Regie George Tillman Jr.
Cast Scott Eastwood, Britt Robertson, Alan Alda
Speelduur 2u19
Vanaf 6 mei in de bioscoop

@RubenNollet