‘Hail, hail Dorothy! The wicked witch is dead!’ De vreugde aan het einde van The Wizard of Oz uit 1939 is niet mis te verstaan. Het dappere meisje uit Kansas is erin geslaagd om de boosaardige Heks van het Westen te verslaan, met behulp van een emmer water – toevallig de vloeistof die de toverkol doet wegsmelten. We wisten ook allemaal dat die heks slecht was, want ze had een groene huid én een kromme neus. En zoals Glinda, de roze en zoetgevooisde Heks van het Noorden, al eerder had duidelijk gemaakt: ‘Only bad witches are ugly’.

In 1995 verzon de Amerikaanse auteur Gregory Maguire een boek dat het aandurfde om die versie van de ‘feiten’ in vraag te stellen. Zoals de titel aangaf, ging Wicked: The Life and Times of the Wicked Witch of the West op zoek naar de ‘ware’ toedracht. Blijkt dat Elphaba, zoals de heks eigenlijk heet, vooral een vrouw was die vanwege haar uiterlijk en eigenzinnigheid haar leven lang geconfronteerd werd met achterdocht, pesterijen, minachting en discriminatie. Met alle gevolgen van dien.

Acht jaar later kneedden componist Stephen Schwarz en dramaturge Winnie Holzman Maguires boek om tot de Broadwaymusical Wicked. Centraal staat de relatie tussen Elphaba en Glinda, die elkaar leren kennen aan de toverschool Shiz University. Elphaba is een getalenteerde jonge heks die moeite heeft om haar unieke krachten onder controle te houden en die door haar groene huid als een paria wordt behandeld. De leider van die pestkoppen is Glinda, een blond wicht dat met de nodige privileges is opgegroeid en het gewoon is om constant geliefd en bewonderd te worden.

In dit eerste deel van de filmversie volgt regisseur Jon M. Chu grotendeels de eerste act van de musical, het deel dat zich afspeelt op de school. Met de hulp van een leger CGI-specialisten, productiedesigners en kledingontwerpers maakt hij daar een soort muzikale Harry Potter van. De vergelijking met J.K. Rowling gaat trouwens ook op voor de wereld waarin Wicked zijn personages situeert. Er is namelijk sprake van een fascistische samenzwering die de dieren alle rechten wil afnemen. En daar kan Elphaba zich niet zomaar bij neerleggen. 

Narratief heeft Wicked genoeg in huis om de aandacht vast te houden, alleen hoefde dat geen 2 uur en 40 minuten te duren. Dat krijg je echter met een musical die om de haverklap de actie onderbreekt voor een song. Het is al erg genoeg dat die liedjes enkel dienen om de emoties extra in de verf te zetten en dus geen moeite doen om de plot vooruit te duwen. Nog minder leuk is dat de songs stuk voor stuk inspiratieloos en tam zijn, het muzikale equivalent van de pastelkleuren waar Glinda zo van houdt. En dus zit je elke keer als iemand de drang voelt om de keel open te zetten vooral te wachten tot het gepasseerd is.

Gelukkig heeft de film met de Britse actrice/zangeres Cynthia Erivo (Widows) wel een bijzonder overtuigende en charismatische hoofdrolspeelster in huis. Zij speelt haar opponente Ariana Grande meedogenloos van het scherm. Je zou kunnen stellen dat de popster voor een grotere uitdaging stond omdat zij ondanks haar hatelijke personage de sympathie van het publiek moet zien te winnen, maar het lukt haar vaak ook gewoon niet om tijdens de grappig bedoelde momenten te scoren.

Dat is dus Wicked: een parabel over de relativiteit van Goed en Kwaad en een gezwollen zangfeest dat spektakel voorrang geeft op choreografie. En toch ben je benieuwd hoe het verhaal verdergaat.

>>Klap

Het eerste deel van deze avontuurlijke musicalbewerking vindt de heksen uit The Wizard of Oz opnieuw uit, met een flinke dosis Harry Potter erbij. Het verhaal legt uit hoe de Wicked Witch of the West eigenlijk lang niet zo kwaadaardig was als iedereen denkt. 

Regie Jon M. Chu
Cast Cynthia Erivo, Ariana Grande, Michelle Yeoh
Speelduur 2u40
Vanaf 4 december in de bioscoop