Vertigo

Een duizelingwekkende dosis cinema

10.09.2024

Beetlejuice Beetlejuice: Ongeïnspireerde sequel die niets toevoegt aan Tim Burtons cultklassieker (recensie)

door Chris Craps

 

Tim Burton mag dan een begenadigd visueel kunstenaar zijn met een geheel eigen stijl, zijn scenario’s zijn vaak niet om over naar huis te schrijven. Herinner je je nog het vreselijke Alice in Wonderland (plus de nog slechtere sequel) en Dark Shadows? Dat hij al een tijdje op een dood spoor zit, bewijst hij andermaal met Beetlejuice Beetlejuice, een vervolg op zijn cultklassieker uit 1988 dat werkelijk niets toevoegt aan het origineel.

Winona Ryder is terug van de partij als de nu volwassen Lydia Deetz en Wednesday-ster Jenna Ortega speelt haar dochter Astrid. Die laatste verklaart haar moeder gek omdat ze in spoken en demonen gelooft. Wanneer Astrid in de problemen geraakt, moet Lydia tegen haar zin een beroep doen op Beetlejuice (Michael Keaton). Intussen is de ex van Beetlejuice (Monica Bellucci) ontsnapt uit een dodenarchief en wil ze wraak nemen door zijn ziel op te zuigen.

Het Orpheus in de onderwereld-achtige verhaal neemt een zeer lange aanloop, bouwt zeer traag naar zijn ridicule essentie op en hangt ook nog eens met haken en ogen aan elkaar. Je hebt de indruk dat Burton een aantal losse ideeën/flodders had en die op een of andere manier probeerde samen te voegen. Hoe gekker, hoe prettiger, kan leuk zijn, maar hier is er geen enkel verband tussen alle ideeën.

Zo komen de personages plots in een Dune-achtige setting terecht en wordt de ridicule song MacArthur Park gebruikt voor een musicalmoment. Stuk voor stuk complete nonsens die niet eens grappig is. Wanneer Burton er dan ook nog eens disco en De Palma’s Carrie bij sleurt, weet je dat de inspiratie echt wel zoek was.

Beetlejuice Beetlejuice had kunnen werken als Burton op zijn minst een kernidee had gehad en wat langer had nagedacht over de komische momenten. Misschien is er nog wel een publiek voor losjes bijeengeraapte Burton-onzin, maar wat ondergetekende betreft scoort deze sequel bijzonder laag in ’s mans filmografie.

>>Klap

Tim Burton keert terug naar de wereld van zijn bejubelde spokenkomedie uit 1988. Ditmaal moet Winona Ryder de hulp inroepen van Beetlejuice (Michael Keaton) om haar dochter (Jenna Ortega) uit het geestenrijk bevrijden. Orpheus in de onderwereld met slapstick, kinderlijke horror en een geut musical.

Regie Tim Burton
Cast Michael Keaton, Winona Ryder, Jenna Ortega
Speelduur 1u45
Vanaf 11 september in de bioscoop