De legendarische Amerikaanse director of photography Gordon Willis is overleden op 82-jarige leeftijd. Hij definieerde de look van Hollywoodfilms uit de jaren zeventig met zijn iconische beelden voor The Godfather-films en Woody Allens Annie Hall en Manhattan. Willis was zeer invloedrijk in zijn vak en kreeg door zijn donkere stijl de bijnaam The Prince of Darkness.

 Willis zag op 28 mei 1931 het levenslicht in New York. Hij droomde er eerst van om een acteercarrière te beginnen, maar zijn interesse voor de kunst van belichting en set design groeide. Hij leerde de kneepjes van het cameravak tijdens zijn dienstperiode in de Koreaanse oorlog. Nadien startte hij als een assistent-cameraman en maakte hij reclamespotjes en documentaires. In 1970 kreeg hij zijn eerste filmopdracht met Aram Avakians End of the Road. Alan J. Pakula’s The Devil’s Own (1997) was de laatste film waar hij de beelden van verzorgde. In die 27-jarige periode groeide Willis uit tot een van de grootste en belangrijkste cameramannen uit de filmgeschiedenis. In 2010 won hij een ere-Oscar.

The Godfather (1972)

Het meesterwerk van Francis Ford Coppola is onlosmakelijk verbonden met het camerawerk van Gordon Willis. Willis inspireerde zich op de kunst van Rembrandt en creëerde een beeldtaal die werd gekenmerkt door vele schaduwen en het spaarzame gebruik van belichting. Het was de perfecte manier om de donkere en mysterieuze leefwereld van de familie Corleone kracht bij te zetten.

https://www.youtube.com/watch?v=XPTAjNVvrYg

The Godfather Part II (1974)

 The Prince of Darkness zette met het vervolg op Coppola’s meesterwerk zijn stijl verder, maar introduceerde ook een rijk palet aan sepiakleuren. Het tilde het nostalgische verhaal van de jonge Vito Corleone naar een hoger niveau.

All The President’s Men (1976)

Willis werkte ook vaak samen met Alan J. Pakula, die bekend is voor zijn paranoiathrillers. In Pakula’s verfilming van het journalistieke onderzoek naar het Watergate-schandaal kiest Willis voor heldere witte kleuren om Washington D.C. uit te lichten, maar ook weer voor een donkere fotografie wanneer het verhaal en de film er om vragen.

Annie Hall (1978)

Gordon Willis en Woody Allen hebben een hart voor New York. Dat kwam perfect tot uiting in Allens legendarische romance Annie Hall. Een veel lichtere beeldtaal, maar onnoemelijk charmant. De camera weet perfect de gelatenheid te vangen tijdens de kreeft-scène.

Manhattan (1979)

Woody Allens ultieme liefdesgedicht aan New York. Willis en Allen kozen voor een sfeerrijke widescreen zwartfitfotografie om de stad in al haar facetten op pellicule te vangen. Volgens Amerikaans filmrecensent Roger Ebert  was Manhattan een van de best gefilmde prenten uit de filmgeschiedenis. Volgens Willis was de samenwerking met Allen als “werken met je handen in je zakken”. Hij zou nog vijf keer met de regisseur samenwerken.

@TheJimeister