Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: Barbie, de eerste liveactionfilm rond de wereldberoemde speelgoedpop van Mattel, begint leuk met onder meer een vette knipoog naar Kubrick, maar in de tweede helft gaat het mis. Greta Gerwig (Lady Bird, Little Women) kreeg carte blanche van de producerende studio Warner, maar verliest zich uiteindelijk in filosofisch gezwets in iets wat ontspannend en feel-good had moeten zijn.

De hoofdacteurs zijn in ieder geval perfect gecast: Margot Robbie is de ideale stereotype Barbie en Ryan Gosling amuseert zich kostelijk als Ken. De film schiet uit de startblokken wanneer Barbie opstaat met een existentiële crisis: ze denkt aan de dood, heeft platvoeten en kampt met cellulitis. Zoiets kan natuurlijk niet in het utopische Barbieland en dus rept ze zich naar Californië, waar het hoofdkantoor van Mattel gevestigd is. Ken reist mee als clandestiene passagier.

Gerwig heeft duidelijk haar huiswerk gedaan en deed bovendien een beroep op haar getalenteerde echtgenoot en mentor Noah Boambach als coscenarist. De vrijheid die ze van Warner kreeg, heeft ze voluit gebruikt, zonder vrees voor kritiek – ze haalt zelfs rauwe elementen aan. Je voelt in de eerste helft dat dit een heel slimme familiefilm had kunnen zijn.

De cineast vergaloppeert zich echter in haar streven om Barbie te transformeren in een feministische analyse over de onderdrukking van de vrouw door het patriarchaat. Op zich is daar niets mis mee, maar wanneer de moraliserende speeches te lang aanslepen, de mannen even eenzijdig worden voorgesteld als vrouwen in domme actiefilms uit de eighties en Barbie een bijna metafysische aureool krijgt, dan gaat de film aan zijn doel voorbij.

Op een bepaald moment begin je te denken dat Helen Mirrens commentaarstem elk moment kan tussenkomen met een ‘Stop eens met zeuren!’ Je kunt je ook inbeelden dat een achtjarig kind dat dol is op Barbie met een treurige blik tegen haar mama zegt: ‘Ik dacht dat dit een leuke film ging worden.’ Gerwig heeft met andere woorden een film gemaakt voor een publiek dat niet dezelfde doelgroep heeft als zijn onderwerp: oudere tieners en volwassenen die willen filosoferen over vrouwen in een mannenwereld.

Conclusie: wie een pretentieloze ontspanningsfilm wil zien, kan maar beter na 70 minuten opstappen, want daarna is het uit met de onnozele pret. Tenzij je eerder al een indigestie kreeg door de overdaad aan roze.

>>Klap

Greta Gerwig pusht in deze liveactionfilm de werelberoemde speelgoedpop van Mattel wel heel ver door haar een existentiële crisis te geven en er een feministische draai aan te geven. Voor fans van Little Women, Ocean’s 8, Les Parapluies de Cherbourg en Pleasantville.

Regie Greta Gerwig
Cast Margot Robbie, Ryan Gosling, Will Ferrell
Speelduur 1u54          
Vanaf 19 juli in de bioscoop