Le otto montagne, de Gouden Palm-kandidaat van Charlotte Vandermeersch en Felix van Groeningen, draait rond de decennialange vriendschap tussen twee mannen in de Italiaanse Alpen. Ze leren elkaar op jonge leeftijd kennen en ondanks hun verschillende achtergronden – eentje komt op vakantie uit de grote stad, de andere heeft de bergen nog nooit verlaten – ontstaat er een onbreekbare band tussen hen.

Door de jaren heen heeft van Groeningen met zijn vaste direcor of photography Ruben Impens en onafscheidelijke monteur Nico Leunen een herkenbare huisstijl gecreëerd, die hier – door het coregisseurschap van Vandermeersch? – helemaal overboord lijkt gegooid. Goed, hier en daar duiken nog wel momenten op waarbij de songs (van de Noorse singer-songwriter Daniel Norgren) de overhand krijgen, maar ze vormen in tegenstelling tot in het verleden geen vrijgeleide voor Leunen om loos te gaan.

In deze bewerking van Paolo Cognetti’s gelijknamige bestseller staat immers alles in het teken van de melancholie. Het scenario van Vandermeersch en van Groeningen schakelt mooi tussen strak en kabbelend, zonder zijn weemoedige focus ooit uit het oog te verliezen. Impens’ kenmerkende over-de-schouder-stijl heeft baan geruimd voor een afstandelijkere aanpak, die het intimistische verhaal en de weidse setting verbluffend combineert. En Leunen tekent voor een avontuurlijk onthaastingstempo, dat de grens tussen mainstream en slow cinema glorieus aftast. 

Eentje om te koesteren!