Bon, bij deze een min of meer spoilervrije gedachtestroom over No Time to Die, Daniel Craigs James Bond-vaarwel.

De 007-films zijn al jaar en dag producten van hun tijd. Moonraker was Star Wars for dummies, Die Another Die een cgi-fest zonder weerga, Casino Royale Tarantino light en Skyfall een Nolanesque Bond Begins.

Wappies zullen het ditmaal ongetwijfeld over woke Bond hebben – Q is gay! De nieuwe 007 is zwart! Mij blijft echter vooral bij dat regisseur van dienst Cary Joji Fukunaga ondanks zijn verdienstelijke cv geen Denis Villeneuve is.

Audiovisuele elementen uit zowel Sicario, Blade Runner 2049 en – raar maar waar – Dune lijken de revue te passeren. Op emotioneel vlak – Villeneuves grote sterkte – slaat Fukunaga de bal echter wat mis – en laat No Time to Die daar nu net heel hard op teren.

Resultaat: een Bond-film die ergens tussen Skyfall en Spectre bengelt – er zijn ergere dingen – maar die met een iets bedachtzamere regie een weergaloos afscheid had kunnen zijn voor Craig, die uiteindelijk toch een top-Bond is geweest.

O ja – en ik probeer het zo vaag mogelijk te houden – wedden dat het 007-team een paar keer heel hard heeft moeten slikken toen de coronacrisis zaken als bubbels, lockdowns en quarantaines gemeengoed maakte? Nu waren ze hun tijd eens vooruit…