Met Black Widow zitten we intussen in Phase Four van het Marvel Cinematic Universe, wat wil zeggen dat de franchise intussen zo complex is geworden dat kijkers die slechts af en toe een Marvelfilm meepikken bijna een voorstudie nodig hebben om te kunnen volgen. Leken doen er dan ook goed aan om Captain America: Civil War – en eventueel Captain America: The Winter Soldier – te (her)bekijken, want de gebeurtenissen in Black Widow volgen daar rechtstreeks op. Je kunt je natuurlijk ook gewoon laten meedrijven op de CGI-actie en vrede nemen met het narratieve kluwen. 

Een uitstekende intro gesitueerd in de jaren negentig introduceert de ‘familie’ van Natasha Romanoff alias Black Widow (Scarlett Johansson). Daarna wordt er een sprong gemaakt naar de periode vlak na Captain America: Civil War. Een snelle reminder: de volgelingen van Captain America zijn in conflict gekomen met de groep rond Iron Man die de zijde van de overheid heeft gekozen. Natasha koos de kant van Cap en is dus op de vlucht voor het leger. In Noorwegen, waar ze ondergedoken leeft, krijgt ze een bericht van haar jongere ‘zus’ Yelena, (Florence Pugh), ondertussen ook een Black Widow die zich tegen hun vroegere Sovjet-mentor Dreykov (Ray Winstone), gekeerd heeft. Perfect moment dus voor een familiereünie, want ook ‘papa’ (David Harbour) en ‘mama’ (Rachel Weisz) duiken op.

De scenaristen wisten een verhaal over een extreem disfunctionele familie vlotjes in een actiefilm binnen te smokkelen en combineerden dat met een mythisch en feministisch verhaal rond getraumatiseerde vrouwen die korte metten willen maken met het patriarchaat. Black Widow voelt dus helemaal aan als een product van zijn tijd. Dat klinkt interessanter dan het is. Een Marvelfilm blijft immers in de eerste plaats pulp en wie heeft er in zulke films nood aan opvallend lange conversaties om de zogenaamde psychologische aspecten van bordkartonnen personages beter te begrijpen? Ik zit dan ook regelmatig te wachten op de volgende actiescène.

Dat de Australische indiecineast Cate Shortland (Lore, Berlin Syndrome) de film mocht inblikken, creëerde de verwachting dat Marvel stilistisch een nieuwe richting zou opgaan. Je ziet echter amper het verschil tussen de regie van de Russo-broers en die van Shortland. Eigenlijk maakt het niet uit wie er aan het roer staat. Want de echte regisseur van de Marvelfilms is al veertien jaar lang Marvel Studios-bons Kevin Feige. In enkele zeldzame gevallen (Guardians of the Galaxy onder regie van James Gunn en Thor: Ragnarok onder regie van Taika Waititi) voel je dat de inbreng van de regisseur wat groter is. In het geval van Shortland kan je alleen maar stellen dat ze haar ziel verkocht heeft.

Toch is Black Widow verre van de vervelendste Marvelfilm. In vergelijking met het saaie Black Panther – ja, ik weet dat die heel populair is – en de slaapverwekkende Avengers: Age of Ultron valt Shortlands film op door een relatief helder verhaal en degelijke vertolkingen. Jammer genoeg werd ik net iets te weinig verrast.  

>>Klap

In de eerste film van Phase Four van het MCU mogen Natasha Romanoff (Scarlett Johansson) en haar disfunctionele familie het opnemen tegen een oude KGB-baas. Cate Shortland stond aan het roer van deze actiefilm die verwant is met Red Sparrow

Regie Cate Shortland
Cast Scarlett Johansson, Florence Pugh, Ray Winstone
Speelduur 2u14      
Vanaf 7 juli in de bioscoop