Actrice Billie Lourd heeft haar moeder Carrie Fisher herdacht in een essay voor Time Magazine. Fisher overleed in 2016, kort na de opnames van Star Wars: The Last Jedi. Daarin deelde ze het scherm met haar dochter.

“Ik ben opgegroeid met drie ouders: een moeder, een vader en Princess Leia,” schrijft Lourd. “Zij was als het ware mijn stiefmoeder. Technisch gezien was ze familie, maar diep vanbinnen kon ik haar niet echt uitstaan.”

“Als kind begreep ik niet waarom Leia zo geliefd was,” vervolgt ze. “Ik wou Star Wars niet bekijken, mij niet als haar verkleden en zelfs niet over haar praten. Ik wou gewoon mijn moeder en zij woont op aarde, niet op Tatooine.”

“Later besefte ik dat Leia meer is dan een personage. Ze is een gevoel. Ze is kracht, elegantie, spitsvondigheid en vrouwelijkheid op zijn best. Ze weet wat ze wil en heeft niemand nodig om haar te verdedigen.”

“Niemand kon haar gespeeld hebben zoals mijn moeder gedaan heeft. Princess Leia is Carrie Fisher. Carrie Fisher is Princess Leia. De twee gaan samen.”

Fishers zal middels ongebruikt beeldmateriaal uit The Force Awakens haar opwachting maken in J.J. Abrams’ The Rise of Skywalker, het slotstuk van de Skywalker-saga.

“Eén van de laatste keren dat we elkaar belden, vertelde ze hoe enthousiast ze was dat de volgende film in de trilogie Leia’s film, haar film zou worden,” schrijft Lourd.

“J.J. en ik waren het erover eens dat ze te belangrijk was om in de opening crawl uit de film geschreven te worden,” vervolgt ze. “De laatste film moest Leia’s film worden en dat wilden we zo veel mogelijk in eer houden.”

“Volgens J.J. was er genoeg footage van mijn moeder die de film niet gehaald had, genoeg om een volledige film rond te schrijven. Het was alsof ze ons een geschenk had achtergelaten om haar verhaal af te werken. Ik was sprakeloos.”

Lourd is zelf terug van de partij als Lieutenant Connix. “Ik wist dat het één van de pijnlijkste en moeilijkste dingen zou zijn die ik ooit zou doen, maar ik heb toegezegd omwille van mijn moeder, omwille van Leia.”

Lees het volledige essay hier.

Bron: IndieWire