Tom Holland maakt tegenwoordig furore als Spider-Man, maar voor hij het iconische pak mocht aantrekken kroop Tobey Maguire (voor Andrew Garfield) in de huid van de superheld in Sam Raimi’s spinnemantrilogie.

Zonder de eerste film was er misschien nooit sprake geweest van het Marvel Cinematic Universe. Spider-Man maakte superheldenfilms populair en bood een unieke mix van comic-achtige lol en oprechte emoties.

Raimi bewaarde het evenwicht door te vertrekken vanuit de personages, zijn ervaring met de Evil Dead-trilogie aan te wenden en dicht bij de strips te blijven.

Raimi liet zich voor de climax van de film inspireren door één bepaald moment uit de comics, dat hij bijna beeld voor beeld kopieerde en aanvulde met elementen uit zijn eigen verhaal om tot het perfecte hoogtepunt te komen.

Spider-Man 2 is nog steeds een van de meest gevierde superheldenfilms en slaagde erin om noch een repetitieve, noch een donkerdere sequel te zijn.

Raimi vond een middenweg door de look van het origineel te behouden, maar zijn personages te doen groeien door hen met nieuwe uitdagingen te confronteren.

Peter Parker groeit in de tweede film niet enkel in zijn rol als superheld, maar ook als mens. Eén van de scènes die dat mooi illustreert is die waarin hij een stuk chocoladetaart aangeboden krijgt van zijn buurmeisje. Het vriendelijke gebaar van zijn buurmeisje doet hem beseffen dat hem ook goeie dingen kunnen overkomen en daardoor neemt hij zijn verantwoordelijkheden op als man en als Spider-Man.

Spider-Man 3 staat tenslotte bekend om zijn overdaad aan slechteriken, bedenkelijke dansscène en gemiste kans om een goeie Venom te ontplooien. De film is echter ook een studie over de verblindende, giftige en vernietigende kracht van wraak.

De threequel onderzoekt tenslotte ook hoe Peter zijn eigen grootste vijand is en zijn kinderlijke fantasieën moet loslaten om niet te eindigen zoals Venom.

Bron: Film School Rejects