Het verhaaltje van The Killing of a Sacred Deer is belachelijk simpel en zou door scenariocommissies en volgelingen van de gigantisch overschatte scriptgoeroe Syd Field meteen in de prullenmand gekatapulteerd worden. In principe zou het niet mogen werken, maar Yorgos Lanthimos (The Lobster) en zijn vaste coscenarist Efthymis Filippou maakten van hun tweede Engelstalige productie zo’n gelaagde en fascinerende constructie dat de film dagenlang door je hoofd blijft spoken.

Van bij het begin maakt Lanthimos duidelijk dat dit verhaal zich niet in de realiteit afspeelt, maar eerder in een Lynchiaanse droomwereld. De personages praten op een bizarre manier, absurde komedie wordt opgevolgd door existentiële horror en de vele vervreemdende camerabewegingen en shots duwen je nog meer weg van de dagdagelijkse werkelijkheid. En toch zijn alle clichés van het moderne leven aanwezig in de film.

Antiheld van het verhaal is Steven Murphy (Colin Farrell), een rijke hartspecialist met een mooie vrouw (Nicole Kidman) en twee kinderen. Hij heeft alles van een menselijke god, een man die dagelijks beslist over het lot van zijn zieke medemens. Maar Lanthimos is een echte Griek, en dus bevinden we ons in een onvervalste tragedie. Steven ontmoet de tiener Martin (Barry Keoghan) die hij overlaadt met aandacht, advies en geschenken. Maar Martin heeft zo zijn redenen om plots een vloek over Steven en zijn gezin uit te spreken. Het wordt al snel duidelijk dat het relaas echo’s bevat van Iphigenia, de tragedie die Euripides neerschreef in 406 voor Christus.

Lanthimos injecteerde zijn film bovendien met opvallende referenties naar The Shining en Eyes Wide Shut van Stanley Kubrick – je kan er echt niet naast kijken. Beide films, van een filmmaker die geen vertrouwen had in de mensheid, handelen net zoals The Killing of a Sacred Deer over arrogante, hypocriete en waanzinnig wordende patriarchen die hun gezin in het ongeluk dreigen te storten. Op die manier benadrukt Lanthimos dat hij het in zijn film vooral heeft over de wankele positie van de vaderfiguur die door zijn onverantwoord gedrag altijd geconfronteerd zal worden met schuldgevoelens en boetedoening.

Schrijf de film nu niet meteen af omdat je geen zin heeft in een deprimerende kijkervaring. Lanthimos verschuift de toon immers vaak naar het absurdistische of het zwartkomische. De scène waarin Steven een bezoek brengt aan de moeder van Martin (Alicia Silverstone) is zelfs ronduit hilarisch.

Hoogst fascinerend filmpje!

>>Klap

Yorgos Lanthimos serveert een moderne Griekse tragedie, geënt op de Iphigenia-mythe en met flinke knipogen naar The Shining en Eyes Wide Shut, waarin een tiener een vloek uitspreekt over het gezin van Colin Farrell en Nicole Kidman.

Regie Yorgos Lanthimos
Cast Colin Farrell, Nicole Kidman, Barry Keoghan
Speelduur 2u01
Vanaf 1 november in de bioscoop